στα όνειρα μου δε μιλώ. ανοίγω το στόμα και βγαίνουν
μεγάλες και μικρές φουσκάλες γεμάτες γράμματα, λέξεις,
σημεία στίξης, φταρνίσματα, ήχους. θολές μπουρμπουλήθρες
σκάνε στον τοίχο, στις γωνίες των επίπλων, κάποιες κυλούν
στο πάτωμα και σέρνουν μαζί τους τη σκόνη, τα ψίχουλα,
τις στάχτες, τις τρίχες και σπάνε διαλύονται κάπου κοντά
στο παράθυρο σιωπηλά.



στα όνειρα μου δε μιλώ.
κι ούτε φουσκάλες, μπουρμπουλήθρες,
ούτε τραγούδια, ούτε φυσαλίδες, τίποτα.
στα όνειρα μου δε μιλώ. μόνο φοβάμαι και κλαίω.