Εκ.

αναφέρθηκε το όνομά σου. ξαφνικά. σαν να 'βρεξε.

"Ζωγράφισέ μου έναν παράδεισο..."

-Τι είναι αυτά; Πορτοκαλιές;

-Ναι.

-Και βρέχει;

-Πώς το κατάλαβες;

-Εκεί δεν ήμουν; Το βλέπαμε αυτό. Δε βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Η ζωγραφιά σου είναι σαν μπροστά στο τζάμι που βρέχεται.

-Είναι αρκετός παράδεισος;

-Να βάλεις κι εσένα στη ζωγραφιά;

-Δεν ξέρω να ζωγραφίζω ανθρώπους.

-Στάσου! Κράτα τη ζωγραφιά μπροστά στο στήθος σου.

-Πού πας;

-Να φέρω τη φωτογραφική!

για να μην ξεχνάμε το ιζΠΟΡΝ...

συνταγή: Βάζεις το FAMOUS BLUE RAINCOAT του L. Cohen, από την Tori ή από το δενεχωλόγιαβίντεο στο μπλόγκι του NON PRIVATE LIFE και μόλις ξεκινήσει το ρεφρέν [ Jane came by...] αρχίζεις να τραγουδάς από πάνω τους πρώτους στίχους από το ΤΥΧΕΡΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ του Κ.Βήτα. Μπορώ να το κάνω για ώρες... είμαι σοβαρά;

ανευθυνότητα, ή έστω ανευθυνοτητίτσα είναι να βάζεις το ξυπνητήρι μία ώρα νωρίτερα για να σηκωθείς και να κάνεις μερικές δουλειές στο σπίτι [να χώσεις ό,τι υπάρχει στο πάτωμα του δωματίου -δηλαδή κατσαρόλες και λαμπαντέρ- μέσα στην ντουλάπα, να μαζέψεις όλες τις άπλυτες κάλτσες σε μια γωνία, να τακτοποιήσεις τα πιάτα και τα ποτήρια στη μία πλευρά του νεροχύτη, να περάσεις με σουίφερ ό,τι φαίνεται] και με το που σηκώνεσαι αυτήν τη μία ώρα νωρίτερα να νιώθεις τόσο τυχερός που έχεις μία ώρα παραπάνω σήμερα για να το ξύσεις.

[στον ύπνο μου είδα πως είχα γένια κι ήμουν καύλα και μιλούσα με έναν τύπο στο δρόμο που τον έλεγαν Ιανουάριο]

χάππυ γουένσντι

αυτό που συνειδητοποιείς πως αυτός που θέλεις
δεν είναι αυτό που θέλεις. και το χαμόγελο δεν
είναι ψεύτικο, σου σκίζει όμως τα χείλη.

τα δόντια σου έχουν κιτρινίσει.

σε αυτή τη φωτογραφία είσαι άσχημος.

τα δάχτυλά σου είναι στραβά.

δε σου πάει να είσαι αξύριστος.

έχεις γεμίσει σπυράκια.

πάχυνες λίγο;

τα μάτια σου είναι άνισα.

άκυρο αυτό που φοράς.

κανένας δε βάζει μερέντα πάνω από βούτυρο! μπάζο!

η γενική είναι της Μυρτούς, της Μαντούς, της Αργυρούς, θα μας πεις εσύ τώρα...

σαν χεσμένος περπατάς και καμπουριάζεις περίεργα.

πάλι αυτά τα παπούτσια φοράς;

δε σου πάει αυτό το άρωμα.

έλα μωρέ...παίζει μαζί σου δεν το καταλαβαίνεις;

τι είναι αυτό το χάρχαλο που φοράς;

πάλι κουρεύτηκες μόνος σου;

θα κόψεις τα νύχια σου ποτέ;

τα πόδια σου είναι παγωμένα.

δεν μπορώ να κοιμηθώ από το ροχαλητό σου.

ο Ν. μου είπε πως θεωρεί ανήθικο αυτό που έκανες.

πώς ιδρώνεις έτσι...

....

θα σε κλείσουμε στο ψυχιατρείο αν συνεχίσεις έτσι

ανώμαλε

βλάκα

ψυχάκια

δεν είσαι καλά

θα είσαι ένας αλκοολικός άστεγος

τίποτα δε θα κάνεις

ανώμαλε

βλάκα



τα δόντια σου έχουν κιτρινίσει



βρωμάει το στόμα σου



μωρό μου



παίζει μαζί σου δεν το καταλαβαίνεις;



πώς ιδρώνεις έτσι...



βλάκα



όλο ζητάς ζητάς ζητάς ζητάς ξέρεις πόσα μου κόστισες αυτόν το μήνα;



ανώμαλε



πάλι κουρεύτηκες μόνος σου;



πήγαινε στο δωμάτιό σου!



πώς ιδρώνεις έτσι...



γιατί δε σου σηκώνεται;



ψεύτη



μωρό μου

Η ίωση
εκείνου του έρωτα
στ' αυτοκίνητο

-δεν είχα δει
τα βοσκοτόπια,
την απέραντη πεδιάδα στα μέρη σου
μα ήμουν σίγουρος
πως τα 'χες στο μυαλό σου
την ώρα που οδηγούσες

πάνω σε ντροπαλές στροφές
το σώμα μας.

οκ... το σκέφτηκα αρκετά

σκέφτομαι...

ανευθυνότητα είναι να έχεις αποφασίσει από το προηγούμενο βράδυ ότι δε θα πας τις πρώτες ώρες στη σχολή γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσεις νωρίς μετά από τέτοια κατάχρηση κι ενώ ξυπνάς σχεδόν αυτόματα σχεδόν αντανακλαστικά στις 10:30 που σημαίνει όχι μόνο ότι προλαβαίνεις να πας, αλλά και όλα τα προκαταρκτικά σου προλαβαίνεις να κάνεις [ακόμη και να καταπολεμήσεις τις καούρες με ένα RENNIE κι ένα τόνικ], συνειδητοποιείς ότι στο μέσα δωμάτιο κοιμάται ο γιαννάκης κι αφού δεν το θυμόσουν αυτό, καλύτερα να περιμένεις να θυμηθείς και τα υπόλοιπα [όπως: πότε έφυγαν τα κορίτσια] πριν ξεπορτίσεις.

[στον ύπνο μου είδα πως ξάπλωνα σε νωπό γρασίδι και κοιτούσα τα σύννεφα ακούγοντας την ΑΓΡΙΑ ΧΛΟΗ του Κ.Βήτα]

καλή 'βδομάδα

now there's only

white
plastic

i promised you
i'd find no man

Αυτό που είσαι ερωτευμένος ακόμη κι αν δεν είσαι μα το νιώθεις κι ενώ μπορείς να κρύβεσαι

από τους φίλους σου για να μη λένε τα ίδια ότι ερωτεύεσαι εύκολα κι ότι είναι συνήθως ένας

απλός ενθουσιασμός λες και είναι απλό πράγμα το να ενθουσιάζεσαι -εγώ όταν ενθουσιάζομαι

δεν είναι τυχαίο που μοιάζουν οι λέξεις λίγο νιώθω σαν να ανθίζω- δεν μπορείς να κρυφτείς

από τον εαυτό σου επειδή κάποια πρωτοχρονιά είχες πει ότι θα σταματήσεις να λες ψέματα

στον εαυτό σου και στόχο θα έχεις από δω και στο εξής να επιβεβαιώνεις την τρέλα που πάντα

σου καταλόγιζαν κι όχι να την αμφισβητείς γι' αυτό και θα βιώνεις τον παραμικρό ενθουσιασμό

σαν έρωτα γιατί και η μάνα σου το είχε πει κάποτε πως εσένα θα σε βρουν νεκρό είτε από

έρωτα είτε από ναρκωτικά και ξέρεις πολύ καλά ότι είσαι οι εθισμοί σου και οι κακές συνήθειές

σου κι ότι πολλά απ' όλα τα υπόλοιπα πράγματα που είσαι τα διαμόρφωσαν οι έρωτές σου οι

εραστές σου, οι μεγάλες αγάπες που μόνο εσύ ξέρεις πόσο μεγάλες ήταν γιατί μόνο εσύ

θυμάσαι πόσο μικρός ήσουν κι όμως δε συγκρίνεις κανέναν με κανένα και κανένα με τίποτα μα

σε ηρεμεί να αναρωτιέσαι και να φαντάζεσαι πώς θα ήταν να ερχόταν τα βράδια και να σε

μάζευε από τη σχολή για μια βόλτα έτσι για να σε δει λίγο αν και κουρασμένος και να

φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν σε ένα χρόνο είχατε κοινούς φίλους και να φαντάζεσαι πώς θα

ήταν όταν θα ήσουν σαράντα κι εκείνος πενήντα πέντε και να σου φαίνεται τρομακτικό το ότι

μπορεί να σε απορρίψει επειδή αυτά τα δεκαπέντε χρόνια τώρα μπορεί να του

φαίνονται περισσότερα κι ενώ βλέπεις ότι δεν υπάρχει αγωνία και ενώ βλέπεις τα κουτιά από

τα προφυλακτικά στον κάδο της τουαλέτας κι ενώ σε μπερδεύει αυτό το μεθυστικό κοκταίηλ

ενδιαφέροντος κι αδιαφορίας ξέρεις ότι σε λίγες μέρες με κάποιον τρόπο θα πρέπει να

κρύψεις τον πόνο πάλι και να πας στη σχολή να το παίξεις νικητής, να σχολάσεις και να

συναντήσεις με χαμόγελο τους φίλους σου που θα καταλάβουν φυσικά ότι πονάς αλλά δε θα

σε ρωτήσουν γιατί επειδή θα ξέρουν πως αφού δε μιλάς πια συνέχεια για εκείνον, μάλλον δε

θα θέλεις να σε ρωτάνε πια.

εθελοτυφλώ σημαίνει σεθέλω

φυσικά κι ήταν έχρωμη η φωτογραφία,
αλλά φοράω ένα χαζό χρυσό λαστιχάκι στον καρπό
και εξακολουθώ να αντιπαθώ την πορτοκαλί κουρτίνα μου.
επίσης είναι μια χαζή φωτογραφία.
αλλά η κοιλιά μου φαίνεται γαμάααατη...

ΣΩΜΑ1:ιθύφαλλο αγόρι μου
βουίζεις χαμηλά
πίσω απ' τα γόνατά μου

ΣΩΜΑ2:δεν επισκέφθηκε κανείς
τους μέσα ξένους τόπους σου

ΣΩΜΑ3:τα μπράτσα μου τρέχουν με δική τους αγωνία
ήσυχα
σαν τον καπνό
μα πιο πάνω

ΣΩΜΑ4:σιροπιαστές παλάμες
στην κατάψυξη
κι ένα ανυπόφορο κέρμα
πίσω απ' το γραφείο
πάρε τα
είναι μια φτώχεια αυτή που δε φοβάμαι τόσο

ΣΩΜΑ5:δάχτυλα

Επειδή η ζωή μου χρήζει νοήματος θα κάτσω να ασχοληθώ με το χαρούμενο παιχνίδι-γνίδι που μου πρότεινε ο μοναδικός -στατιστικά αποδεδειγμένο- Πρόβατος.
Έκανα ήδη ένα γρήγορο browsing...flicking-through...πώς το λένε τέλοζπάντων...κι αφενός έπαθα σοκ με το πόσο λίγα πράγματα ξέρω -στημπανέμορφηνήσορόδο τα μόνα νέα που έπεφταν στην αντίληψη μου ήταν τα παιδιά από τη Σκανδιναβία κάθε καλοκαίρι- αφετέρου συνειδητοποίησα ότι η σχέση μου με τις ημερομηνίες και γενικά με το χρόνο, είναι τραγική.
Θα κάνω την υπέρβαση όμως μέσα στο Σαββατοκύριακο, γιατί ούτε γκόμενο έχω, ούτε λεφτά να κάνω κάτι του προκόπη και θα το ψάξω.
Η Στεφανία δεν έχει μυαλό, έχει database και θα με βοηθήσει...

Παρόλα παρόλα παρόλα [αυτά] ,
τσέκαρα τη μοναδική ημερομηνία για την οποία δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ισχύει.
Γεννήθηκα ανάμεσα σε δύο εξώφυλλα που καθόλου δεν ταιριάζουν εικαστικώς με το γαργαφηακλελιστικό ύφος* του μπλογκιού μου[25.2.85 και 4.3.85] :

*

ανευθυνότητα είναι να ξυπνάς είκοσι λεπτά πριν το πρώτο μάθημα κι αντί να πετάγεσαι από το κρεβάτι στο μπάνιο, από το μπάνιο στην ντουλάπα κι από την ντουλάπα στην ιπποκράτους με μαγικό πανικό, να φτιάχνεις το φραπεμπλιάχξ σου, ν'ανάβεις το τσιγάρο σου, να γράφεις την παπαριά σου στο μπλογκ, να τραβάς μια μαλακία γιατί ξύπνησες με τον γιακουμίκο πεισματικά όρθιο, και να περιμένεις να πιάσει τόπο ο καφές γιατί στη σχολή δε λέει...

[στον ύπνο μου είδα τρύπες στα μπροστινά μου δόντια. δεν μπορούσα να πω το σίγμα. δεν μπορούσα να πω σαγαπώ. ]

ωραία πούνη παρασκήηηη

το βρήκα το βρήκα το βρήκα!
το υπεργαμάτοσιούπαντούπα
τραγούδι που ακουγόταν στο OTHER SIDE

ΛΙΝΚ

τελευταία...βλέπω στους ύπνους μου ότι είμαι έγκυος.
χμ...
γκούχου! χου... χεμ...










για να δούμε απόψε...

Τα κορίτσια μπήκαν βιαστικά σ' ένα ταξί, όταν φτάσαμε στην Πειραιώς.
Άρχισα να ανεβαίνω προς το σπίτι.
Η κουτσή σκυλίτσα, όπως πάντα, τέντωσε τ' αυτιά της όταν πέρασα μπροστά από το χαρτόκουτό της.
Πέρασα κάτω από τη γέφυρα.
Δεν ένιωθα μουδιασμένος. Ίσως λίγο μπλοκαρισμένος. Μια χαρά.
Λογικό να ήμουν κάπως μετά από παράσταση.
Σχεδόν πάντα έχω αυτό το συναίσθημα μετά από μια καλή παράσταση.
Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος, χαρούμενος ή στενοχωρημένος, αν μου άρεσε ή αν με εντυπωσίασε ό,τι κι αν ήταν αυτό που είδα.
Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω μόνος ή να τρέξω να συναντήσω έναν άνθρωπο, όπου κι αν είναι αυτός, όποιος κι αν είναι.
Πέρασα μπροστά από το μαγαζί του θείου που σήμαινε πως σε δύο τετράγωνα έφτανα σπίτι. Ανυπομονούσα να μπω μέσα.
Μου έχει τύχει στο παρελθόν να κλαίω την ώρα που περπατάω κι έτσι ήξερα πως ήταν κάτι που έπρεπε να αποφύγω με κάθε τρόπο.
Πόσο μάλλον σε μια τέτοια ανηφόρα.
Άσε που δεν είχα ιδέα για ποιο λόγο τα ρημαδο-δάκρυα έσπρωχναν το βλέμμα μου παλμικά. Ίσως να μου περνούσε σε μερικά δευτερόλεπτα.
Σκέφτηκα το παλικάρι -νομίζω τελείωσε πέρυσι την ίδια σχολή- τον Λευτέρη, που έπαιζε τον τύπο με τα τρικ.
Τι όμορφος...τι όμορφος...
Προσπέρασα την είσοδο της πολυκατοικίας και πέρασα απέναντι.
Να χρεωθώ τσιγάρα, κόκα-κόλα, φουντούνια και μια σοκολάτα στο ψιλικατζίδικο.
Ήξερα πως τη στιγμή που θα άνοιγα το στόμα μου για να πω "γράψ'τα" θα συνέβαινε.
Μα δεν είχα όρεξη για νοήματα.
Πήρα τη σακούλα και ρούφηξα τη μύτη μου για καληνύχτα.
Με το κλειδί στο χέρι, έτοιμο, σαν όπλο, διέσχισα πάλι το δρόμο.
Στάθηκα μπροστά στο τζάμι της εισόδου.
Αφού θα τα έμπηγα, ας τα έμπηγα έξω. Όχι μέσα. Δε θέλω πια να κλαίω μέσα στο σπίτι.
Γιατί με βλέπει το σπίτι και δεν μπορεί να μου μιλήσει, να μου πει κάτι.
Κι ακόμη κι αν μπορούσε, απόψε δε θα είχα εγώ τι να του πω.
Δεν κράτησε πολύ. Ντράπηκα τους πρώτους περαστικούς και χώθηκα μέσα στην πολυκατοικία. Δεν έχω βγάλει το μπουφάν μου.
Έχει λίγο από το κρύο της βραδιάς και μου αρέσει.
Γέμισα το στόμα μου με φουντούνια ώσπου ξεχύλησε κι άρχισα να μασουλώ.
Το έκανα δύο φορές. Τρεις.
Ήπια μονορούφι την κόκα κόλα και ρεύτηκα. Τσιγάρο.

OTHER SIDE, στις Ροές

-Τι κάνει αυτή εδώ;
-Σσσσσς! Θα σε ακούσει...Τι τι κάνει; Η κολλητή μου είναι. Κι είναι διακριτική…πήγε μέσα.
-Που σημαίνει πως ξέρει ότι δε θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ. Γιατί δε φεύγει λοιπόν;
-Είναι η κολλητή μου. Έρχεται όποτε θέλει και φεύγει όποτε θέλει. Δε θα τη διώξω... Άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί ταράζεσαι τόσο. Η εξώπορτα είναι πολύ πιο κοντά μας...ξέρεις πόσοι περνούν απ’ έξω κάθε λεπτό; Διακόσια διαμερίσματα έχει το κτίριο! Έλα...αγνόησέ την...Θες να της πω να φύγει;
-Όχι ασ' την εκεί μέσα.
-Θα με φιλήσεις τώρα ή να πέσω στα πόδια σου;
-Να πέσεις στα πόδια μου! ...Έτσι… Γονάτισε … Έτσι… Βγάλ'τον έξω... Σου έλειψε ο σκληρός μου πούτσος, ε; …Έτσι…πάρ’ τον βαθιά μέσα να σου γαμήσω το στόμα…Έτσι ναι…έτσι…ρούφα τον…ναι…Τι καύλα είσαι! …Έτσι μωρό μου ναι…ναι… Καύλα…

πολύ μου άρεσε το σημερινό ποστ του .μ.

έκανα μια μικρουλούτσικη έρευνα στη σχολή μου [χτες, που πήγα, όχι σήμερα που δεν πήγα] .
μιλούσαμε για τα χρώματα, αλλά με έναν πολύ σοβαρό τρόπο, καμία σχέση με τις κουβέντες που κάναμε στο νηπιαγωγείο. όχι πως τις θυμάμαι κιόλας εκείνες τις κουβέντες αλλά τι σκατούλια... δε θα μιλούσαμε για τα χρώματα;
[το μόνο που θυμάμαι από το νηπιαγωγείο είναι τότε που πήγαινα πρώτη δημοτικού και με έπιασε η κοιλιά μου και πήγα στην τουαλέτα του νηπιαγωγείου που βρισκόταν εκεί κοντά στην ίδια αυλή, γιατί οι τουαλέτες του δημοτικού ήταν απο αυτές που είναι μια τρύπα στο πάτωμα και καθόλου δεν μου άρεσαν ενώ στο νηπιαγωγείο εκεί κοντά είχαν κανονικές -μινιατούρες βέβαια γιατί ήταν για τα μικροσκοπικά, λιλιπούστεια παιδάκια, αλλά χίλιες φορές τις προτιμούσα από τις άλλες που γλιστράς και πέφτεις ένας θεός ξέρει πάνω σε τι...]
που λες...μιλούσαμε για τα χρώματα και τι συμβολίζουν και μπλα μπλα μπλααααααααα.... κι άρχισα να ψιθυρίζω στους αγαπημένους και στους μη αγαπημένους συμμαθητές μου την εξής ερώτηση: εεεε...πσσσσς...τι χρώμα θα έβαζες στην κάθε μέρα;
και όλοι μα ΟΛΟΙ απίστευτο είπαν ακριβώς το ίδιο [ίσως η Απύθμενη Χαβούζα να έλεγε κάτι διαφορετικό γιατί θέλει πάντα να ξεχωρίζει αλλά δεν τη ρώτησα γιατί μου τη σπάνε τα μαλλιά της] :

δευτέρα
τρίτη
τετάρτη
πέμπτη
παρασκευή

η μυρωδιά
του ιδρώτα που όλη νύχτα
στέγνωνε στο δέρμα σου

όχι κι ακριβώς όπως χτες...

ΒΑΡΙΕΜΑΙ

θετικό σημάδι...κινδυνεύω λιγουλότερο

ψέματα... ΑΥΤΗ ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη σήμερα

Απολαμβάνω τα δεκάλεπτα
διαλείμματα, ανάμεσα στις διδακτικές,
έξω, στο μπαλκόνι... Τα απέναντι
διαμερίσματα είναι γεμάτα εκπλήξεις.
Σήμερα τη μεγαλύτερη μας την έκανε
ο απογευματιάτικος ήλιος. Δεν είμαι καλά.
Σήμερα όμως ένιωσα υπέροχα.

στα φανάρια στην πανεπιστημίου, λίγο πιο πάνω απ' το υπόγειο, κάθε μέρα φτάνω με μουδιασμένα πόδια. σήμερα θα πάρω και το μετρό από ομόνοια. αν και δε μου αρέσει να αποφεύγω. γενικώς. πολλά πράγματα δε μου αρέσουν. να αποφεύγω ας πούμε. συνήθως όμως αποφεύγω τα πράγματα που δεν έχω δοκιμάσει. τα φανάρια στο υπόγειο τα έχω δοκιμάσει. οπότε δε μετράει. τίποτα δε μετράει. θα ξεκινήσω τη Δευτέρα μου με ένα μηδέν κολλημένο στο σίγμα μου.

θα πιω όλο το νερό μου
με σύνεση κι αποδοχή

θα γίνω μία γκόμενα
με πράσινα κουτιά για στήθια

είμαι ο τελευταίος

Σε διαφορετικό υψόμετρο

μιμήθηκα την αντανάκλαση
σου

κι έχω απορίες

today's not worst:
. η λαχανί κουρτίνα μπάνιου από το ΙΚΕΑ
. τα σφηνάκια του Φώτη
. το φιλί του Πάνου για να γλιτώσω από τον ασχημούλη μαλάκα που μου την έπεφτε
. "χαμογελάς ωραία..."

σαν μωρό.
τουλάχιστον
μου πάει;

παραπατάω
επειδή μ' έπεισες

βόλτες.
βόλτες με το Σταύρο και τη Μαρία.
να γεμίσει το μυαλό με εικόνες.
και νερό.
ήχους.
ένα παλιό ασπρόμαυρο βίντεο-κλιπ
της Paula Abdul
και τα καινούρια τραγούδια του
Justin ... λιγότερο καυλωμένος απόψε.

η Paula πάντως εδώ

περπατούν χιλιόμετρα
οι ανάσες μου
πολύ.θέλω.πάρα πολύ.
σκατά και γαμώτο και σκατά.

-Δεν είναι λίγο υπερβολικό αυτό που λες;

-Δεν είναι λίγο. Είναι υπερβολικό.

-Δεν πρέπει όμως, για να φαίνονται όλα όμορφα, να σε αγαπάει και κάποιος άλλος;

-Η αγάπη δε χρειάζεται την αγάπη.

-Η απόρριψη...Είναι σκληρό...Εσύ όμως αγαπάς το παραμικρό! Ένα χαμόγελο μπορεί να σε αρρωστήσει. Μια λέξη. Ένα καλό γαμήσι.

-Τα μικρά ποια είναι;

-Μη δίνεις αξία στα πάντα.

βότκα-σπράιτ, μπανάνα κι αμύγδαλα

στον ύπνο μου απ' τα δέντρα κρέμονται μάσκες οξυγόνου

ΚΑΦΕ με ΚΟΚΚΙΝΟ

-Τι κάνεις εδώ;
-Να μη σε νοιάζει.
-Είπαμε δεν θα ξανάρθεις
-Είπα.
-Τότε;
-Είδα ένα όνειρο.
-Δε με νοιάζει.
-Δε με νοιάζει.
-Να το πεις αλλού.
-Δεν ήμουν γυμνή. Ένιωθα γυμνή. Φορούσα κανονικά ρούχα. Δεν έκανε ζέστη ούτε κρύο. Περπατούσα. Ερχόμουν εδώ...ή έφευγα από το σπίτι μου...Περπατούσα κανονικά. Και ξαφνικά ένιωσα γυμνή. Ενώ ένιωθα στο δέρμα μου όλα μου τα ρούχα. Και κοίταξα. Ήταν εκεί. Τα φορούσα. Ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν τόσο γιατί ήξερα πως ήμουν σε όνειρο οπότε οι πιθανότητες να με έβλεπαν οι άλλοι γυμνή ενώ ήμουν ντυμένη ήταν...Υπήρχαν δηλαδή πολλές πιθανότητες. Έστω υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να με βλέπουν ντυμένη και να με αντιλαμβάνονται αλλιώς. Και ντρεπόμουν τόσο πολύ γιατί ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ. Και μετά κρύωνα φυσικά. Σε κάθε βήμα και περισσότερο. Και στη διασταύρωση με το βιβλιοπωλείο κάποιος είπε "αυτή έχει μπλαβιάσει".
-Μπλαβιάσει;
-Ναι. Είναι μια λέξη που δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ. Απορώ κι αν την έχω ακούσει ποτέ. Λες κι ήρθε από το όνειρο κάποιου άλλου. Αυτού που μίλησε.
-Κι εκεί ξύπνησες;
-Δε θυμάμαι.
-Τον είδες αυτόν που μίλησε;
-Ποτέ δεν τους κοιτάω.
-Δεν ήσουν γυμνή για τους υπόλοιπους άρα.
-Δε μείωσε την ντροπή μου αυτό.
-Πήγαινε τώρα. Είπαμε. Είπες.
-Ναι οκ. Ξέρω ότι έρχεται κάποιος και ρωτάει για μένα.
-Όχι.
-Γαμιόλη. Τα βρήκατε...
-Ξέρεις πολύ καλά-
-Ξέρω μωρή θες να πω το όνομά μου.

η μνήμη μου σίγουρα δε θρέφεται με πεθαμένες νήπιες λέξεις

η μνήμη μου είναι ένα παχύσαρκο, πρώην τα πάντα,
φρούτο, κάτω απ' τον πάγκο, με δικές του μνήμες
χυμένες στο χαλίκι

αν τη ζωγράφιζε ένα παιδί
θα ήταν ένας κίτρινος κύκλος
με πράσινο πυρήνα

γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν
τι άσχημο πράγμα που είναι η καρδιά

κι εμένα η μνήμη μου
πάλλεται σαν καρδιά
κι είναι το ίδιο άσχημη

ευτυχώς, τη χρησιμοποιώ μόνον όταν
μ' εγκαταλείπουν στο ενδιάμεσο

θα βάλω την καρδιά μου στη θέση της μνήμης μου
θα βάλω ένα παιδί να ζωγραφίσει την καρδιά μου

φυσικά, σιγά-σιγά γίνεται όχι
-προτιμώ τους ακαριαίους θανάτους
είναι λιγότερο μοιραίοι μα χωράνε πιο
εύκολα στην ενζενί, χαβούζα-ψυχή μου

πρόχειροι άνεμοι σκουπίζουν τα απρόσεχτα μάτια τους

τοπία σαν κατσαρά μαλλιά
με λίμνες για να χύνονται τα ασήμαντα
κι ανάποδες βρύσες σε όλες τις γλώσσες

μεταμόσχευση ζωδίου

ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ "απόλα"

Τα μάτια μου είναι σαν τα μάτια εκείνων των κουκλομωρών που τα βλέφαρά τους ανοιγοκλείνουν μόνον όταν τα ταρακουνΕΙΣ συθέμελα και στο τσακ προλαβαίνεις να δεις το πλαστικό γυαλιστερό μάτι που φυσικά δεν είναι καφέ - εμένα είναι ακόμα ευτυχώς.

Τα άκρα μου είναι σαν τις μαριονέτας, σκληρά γεμάτα άχρηστες κλειδώσεις γιατί νιώθω τις φλέβες μου σαν σκοινιά κολλημένα μέσα μου

Τα χείλη μου είναι σαν εκείνων των παιχνιδιών που ούτε να τα αγκαλιάσεις μπορείς, ούτε να κοιμηθείς μαζί τους γιατί είναι γεμάτα κουμπάκια και κουτάκια για τις μπαταρίες και όλα πατιούνται από μόνα τους και βγαίνει ένας ήχος που ουδεμία σχέση έχει με την κίνηση του στόματος και λένε όλο το ίδιο όλο το ίδιο όλο το ίδιο όλο το ίδιο όλο το ίδιο -ακόμα κι όταν χαλάνε και το ίδιο ακούγεται κάπως διαφορετικά δεν αποκτούν κανένα ενδιαφέρον είναι χαλασμένα πια.

Φυσικά δεν έχω πέος. Ούτε πρωκτό.

Και μέσα μου έχω βαμβάκι.

ερωτο-γνώση
π.χ.
προτιμώ τα κίνητρα;
κοιμάμαι. εσύ;
κοιμάσαι; εγώ;

η λέξη κουκουβάγια εξαφανίζεται
στην τέταρτη επανάληψη
πριν γίνει αστείο

και δεν δημιουργεί συνειρμούς - αδιανόητο!

εγώ είμαι περαστικός

ή

εσύ;

αυτή η τελεία μπαίνει στην παρένθεση;

σκέφτηκα τον πρόβατο

NONEONLINE

parapato sto dasos
otan o lykos den eimai ego

υδρόβιος ρυθμός κατσικόδρομος
μεσάνυχτα φτιάχνουν στην πόλη
θα αφήσω στο σπίτι το

κόκκινο

πέλαγο φτυάρια και 'συ

τη φτέρνα μου
που λίμνασε
κι έπηξε
στη στροφή της κοιλιάς σου
ένα μεσημέρι βουβό

και γύρναγα εκεί κάθε καλοκαίρι
αδικαιολόγητος

φαγωμένος καλά
κι ιδρωμένος

προσάναμμα
κάθε μνήμης κι απόφασης

στο κέντρο μιας πέμπτης εποχής

αποτελούμαι ξεκάθαρα

ακόμη κι όταν δεν το κάνω
ακόμη κι όταν δεν σκέφτομαι ότι θα ήθελα,
θα μπορούσα, να το κάνω, να το είχα κάνει...
αποτελούμαι ξεκάθαρα - θα ξυπνήσω εθισμένος

απαραίτητοιτοίχοιταχέρια σου

still collecting go

θα σπάσουμε
το ξέρω
το βλέπω
στο σπέρμα μου

που τελειώνει

Κρέατα

Από τα μάτια τους θυμάσαι

[ Κρέατα Κρέατα

Κρέατα
κρέατα]

τα δίχως χρώμα
τα δίχως ρο

Κρέατα Κρέατα Κρέατα

ΕΠΙΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΟ ΝΟΥ

Καλώς τους!

Καλώς τα Κρέατα

μου αρέσει να χώνομαι στην τουαλέτα βιαστικά
την ώρα του διαλείμματος
για να φωτογραφίσω με το κινητό μου
το άσχημο βρακί μου,
να σου το στέλνω με mms
και να απαντάς:
μμμ.....

αφού ακούω ειρήνη μερκούρη και
The Hurt Process... εναλλάξ... είμαι ο εαυτός μου
άρα η μέρα ξεκίνησε καλά...
άρα καλό είναι να φύγω λίγο φοβισμένος από το σπίτι...

Σήμερα η Λόλα έλαβε αυτήν την
ανθοδέσμη. Δεν υπήρχε κάρτα.








Επειδή όμως υποψιαζόμαστε ποιος
μπορεί να την έστειλε, κάνουμε σαν
να μην τη λάβαμε ποτέ...