τη φτέρνα μου
που λίμνασε
κι έπηξε
στη στροφή της κοιλιάς σου
ένα μεσημέρι βουβό

και γύρναγα εκεί κάθε καλοκαίρι
αδικαιολόγητος

φαγωμένος καλά
κι ιδρωμένος

προσάναμμα
κάθε μνήμης κι απόφασης

στο κέντρο μιας πέμπτης εποχής