σβήνεις εκείνο το λιπαρό σίγμα απ' τη φωνή σου.

κι έρχεσαι εδώ. και μένεις εδώ. και δε φεύγεις.

αυτόματος; πού είναι το μοναδικό μου γούρι;

που να 'ναι κι η μάνα μου... κάποτε με νοσταλγία

έβρεχα φωτογραφίες. κι έσβηνα τα φώτα.

κι έσβηνα

φτύνοντας αμήχανα το πάτωμα μπροστά στον τοίχο.

και κοιμόμουν σίγουρος πως θα ξυπνήσω

σε βρεγμένο κρεβάτι. και ξυπνούσα στο πάτωμα.

με τον ροζ ιπποπόταμο και το αστείο όνομα του

κρυμμένο ανάμεσα στα πόδια μου. κι έρχεσαι

εδώ. και παίρνεις τη θέση του. έχεις ένα υπέροχο

όχι

στα χείλη μου. δικό σου. και δε φεύγεις. όλο έρχεσαι.

αυτόματος. το γούρι μου. θέλω το γούρι μου.

και μια τούφα απ' τα μαλλιά σου. και

να μπορώ

για πάντα

να θυμάμαι

τη μύτη σου.