Δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν. Επειδή σταμάτησα το λύκειο στα 17 και για 2 χρόνια δεν έκανα απολύτως τίποτα -απολύτως τίποτα ουσιαστικό--απολύτως τίποτα απολύτως ουσιαστικό-- δεν έχω βάσιμα χρονικά σημεία αναφοράς μπερδεύω τις ημερομηνίες, πάντα λέω πριν τρία χρόνια ακόμα κι αν αναφέρομαι σε παιδικές μνήμες. Λοιπόν, δε θυμάμαι πόσο ήμουν. Φορούσα μαύρα ρούχα... ή εκείνο το γκρι γιλέκο με το καρό πουκάμισο; Λοιπόν δε θυμάμαι τι φορούσα. Η μαμά σήκωσε ψηλά το πιάτο με τη σαλάτα και το πέταξε με οργή στα πλακάκια. Κανείς δεν το πίστευε πως η μαμά είχε θυμώσει τόσο. Πως είχε θυμώσει τόσο μαζί μου. Πως δε δέχτηκε αυτό που μόλις είχα πει. Η μαμά δεν είχε θυμώσει. Είχε πληγωθεί. Γιατί νόμιζε πως το εννοούσα αυτό που μόλις είχα πει. Έτρεξε στο δωμάτιο της. Κι εγώ στο δικό μου. Κι άκουσα εκατό φορές το ίδιο τραγούδι. I have seen water... it's water, that's all!
Η μαμά μίσησε την Björk επειδή την άκουγα όποτε πονούσα. Και την άκουγα συνέχεια. Κι η μαμά νόμιζε πως πονούσα συνέχεια. Και πως ίσως η Björk με έκανε να πονώ. Κι έγραφα στο ημερολόγιο μου κι έβριζα και μουτζούρωνα και μισούσα τόσο πολύ - εδώ ήθελα να καταλήξω.

Καληνύχτα