με πήρες τηλέφωνο και μου διάβασες κάτι. δεν αναγνώρισα τη φωνή σου. μου διάβαζες κάτι κι εγώ υποψιαζόμουν τι ήταν κάτι μου θύμιζε αλλά πάλευα να θυμηθώ και τη φωνή και δεν έδωσα σημασία σε τίποτα. το έκλεισες βιαστικά πριν προλάβω να κάνω ερωτήσεις και με πήρες μέρες αργότερα με την άλλη φωνή αυτή που θα αναγνώριζα αμέσως να με ρωτήσεις τι κάνω. έτσι απλά. τι κάνω. κι άκουσα το σκυλί μας να γαβγίζει και θυμήθηκα πως το είχα ακούσει να γαβγίζει μερικές μέρες πριν ήσουν εσύ στο περιέργο εκείνο τηλεφώνημα που μου διάβαζες ένα δικό μου ποίημα εκείνο που σου είχα διαβάσει κάποτε δίχως να σου πω πως ήταν δικό μου και μου είχες πει σηκώνοντας την κουτάλα από την κατσαρόλα σαν να με δίδασκες "αυτές τις μαλακίες διαβάζεις και σου παίρνουν τα μυαλά και δεν πηγαίνεις στο σχολείο" και συνέχιζες να ανακατέβεις τη σούπα που αργότερα χύθηκε στο πάτωμα και τρέχαμε στο νοσοκομείο γιατί είχε χυθεί και στα πόδια σου. καλά είμαι σου είπα πάρε με όμως σε λίγο γιατί γράφω μια μαλακία τώρα ναι;

και τώρα αυτό...