θα το είχα ήδη γράψει. κάθισα μπροστά στον υπολογιστή, πιωμένος γύρω στις 4 το πρωί. όμως αποφάσισα πως έπρεπε να γίνουν όλα χτες πριν τα γράψω. να έχω ξεχάσει κάποιες λεπτομέρειες, να έχει σβήσει η μεθυσμένη τραγικότητα, να έχω αποστασιοποιηθεί και να μπορώ να γράψω:

ΧΤΕΣ...

όμως σήμερα αποφάσισα να μην ξεκινήσω με τη λέξη αυτή. γιατί δεν ήταν μόνο χτες.

σου θυμίζω - ή σου συστήνω - το πρώτο-πρώτο μου ποστ: εθνικής αμύνης ή αντιστάσεως

για εκείνον γραμμένο...για κάτι που συνέβη κάπου στα μισά...
για μια ιστορία τότε ήδη παλιά. αλλά το έχουμε ξαναπεί. τίποτα δεν υπάρχει μέχρι να υπάρξει στη μνήμη, οπότε υποθέτω πως είναι ένα λογικό συμπέρασμα το ότι όλα υπάρχουν μέχρι να ξεχαστούν.

κι ας μην τον έβλεπα. κι ας είχαν περάσει σχεδόν 5 χρόνια. και τώρα πια σχεδόν 7. κι αναρωτιόμουν κάθε μέρα πώς γίνεται να μην τον έχω συναντήσει τυχαία, δυο χρόνια τώρα πόσο μεγάλη είναι τελικά αυτή η πόλη; και τον είδα χτες. κι ήταν ίδιος με τότε. εγώ σίγουρα έχω αλλάξει πολύ κι ακόμη κι αν με έβλεπε, ακόμη κι αν με είδε μπορεί να μη με αναγνώρισε. Από τα 15 στα 22 δεν είναι όπως από τα 23 στα 30...νομίζω - τουλάχιστον εμφανισιακά. Εκτός κι αν η μνήμη μου, μόλις τον αναγνώρισα του φόρεσε τη δική της μάσκα και μονάχα εγώ τον είδα όπως τον έβλεπα τότε. Και πιθανόν από τη δική του εγώ να έχω σβήσει από καιρό.

Όμως, Α, δε φοράμε αμάνικο φανελάκι ξημερώματα Οκτώβρη...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ