χτες βράδυ χτυπιόμουν στο κρεβάτι, στριφογύριζα, χτυπιόμουν, ξεφυσούσα, έκλαιγα επειδή με έπιασε ξαφνικά
κι ήθελα να σ' είχα μπροστά μου, να σηκωνόμουν
στις μύτες των ποδιών και να περνούσα τα δάχτυλά μου
μέσ' απ' τα μαλλιά σου. και να 'λεγες μια λέξη. οποιαδήποτε.
να άκουγα τη φωνή σου.
3 Comments:
πληθωρικά:
χεστα κι' άστα.
μινιμαλιστικά:
βράστα.
σαν διαδικασία προτιμώ την πρώτη...εμπεριέχει καθισιό [και
βαριέμαι να στέκομαι πάνω από μια κατσαρόλα...] i'll go with: πληθωρικά!
χεχ...
μα δεν κάθονται όλοι =)
Post a Comment
<< Home