ήμαστε όλα εκεί... στο μικροσκοπικό διαμέρισμα με τα τόσα περίεργα αντικείμενα. [μερικά, ούτε κι η ίδια η Άννα καταλαβαίνει, θυμάται, αναγνωρίζει πια τι είναι.] ήταν ολοφάνερο ποιοι είχαν αλλάξει μαζί, ποιοι είχαν αλλάξει παράλληλα, ποιοι είχαν αλλάξει μόνοι τους, ποιοι είχαν αλλάξει μονάχα χτένισμα.

μου πήρε λίγη ώρα να συνηθίσω την απουσία της γάτας - κι αυτό το άδειο κλουβί στον τοίχο, θα το πετούσε άραγε η Άννα αν ζούσε εδώ;

κανείς δεν είχε κέφι. ίσως επειδή γιορτάζαμε πρόωρα τα γενέθλια για να είμαστε μαζί [αφού σε λίγες μέρες θα αρχίσουμε πάλι να σκορπάμε - φεύγω πρώτος κι είναι καλύτερα έτσι νομίζω].

κανείς δεν είχε κέφι. έπινα πορτοκαλάδα και βαριόμουν ακόμη και να καπνίσω, ξαπλωμένος ανάσκελα στη μοκέτα. μα κάποτε είχε τόσες τρίχες αυτή η μοκέτα... δεν συγκινηθήκαμε, πράγμα που θα στενοχώρησε κάποιους. όλοι νομίζαμε, κάποιοι ήταν σίγουροι πως θα ήταν μια υπέροχα μελό συνάντηση. φάγαμε, καπνίσαμε και φύγαμε. το ίδιο όμορφοι όπως πάντα. το ίδιο όμορφοι όπως κάθε φορά που βρισκόμαστε όλα μαζί. αλλά κάθε φορά περισσότεροι μόνοι, περισσότερο άλλοι.