Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΝΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΝ

ήμουν 16 όταν γνώρισα τον Ντάνι. περάσαμε 2 εβδομάδες , από τις πιο αστείες και ξέγνοιαστες της ζωής μου. το πανύψηλο αγόρι με έκανε να λατρέψω την αγγλική γλώσσα - μα τι φαφλατάς που ήταν, τι υπέροχη προφορά που είχε, δεν το βούλωνε σχεδόν ποτέ. μα σε κάθε σχεδόν, ο Ντάνι ήταν ο καλύτερος εραστής. ως τότε νόμιζα πως οι μπασκετμπολίστες είχαν ατσούμπαλα κορμιά. ως τότε νόμιζα πως οι πολύ ψηλοί άντρες είχαν πολύ μικρά πουλιά. νόμιζα πως όλοι οι Άγγλοι ήταν κρύοι και βαρετοί κι ότι βρωμούσαν. την ημέρα που έφυγε, χωρίσαμε πολύ γλυκά. δίχως υποσχέσεις και μαλακίες. είχαμε περάσει υπέροχα μα δεν ήμασταν βλάκες. το πολύ-πολύ να κρατούσαμε επαφή.

το επόμενο καλοκαίρι γνώρισα τον Σον. ένα πολύ παράξενο παιδί. ένα αγόρι που όταν βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 50 εκατοστών, με απωθούσε, μα όποτε πλησιάζε και μου μιλούσε, μεταμορφωνόταν στο πιο ερωτικό, γλυκό, σχεδόν εξωγήινο πλάσμα που είχα γνωρίσει. από την αρχή, είχαμε απορρίψει κάθε πιθανότητα να ξυπνήσει ανάμεσά μας κάτι σεξουαλικό. ήμαστε σχεδόν συνομήλικοι και το ίδιο ημίτρελοι. θα 'λεγα πως ο ένας είχε το άλλο μισό της τρέλας του άλλου. μαζί ήμασταν σκέτη καταστροφή. και τότε επέστρεψε ο Ντάνι. και ήξερα πως ο Σον τελικά δεν είχε βρεθεί τυχαία στο δρόμο μου.
" δις ιζ ντάνι δις ιζ σον "
Μέχρι το επόμενο πρωί ο μεγαλύτερος έρωτας που είχα γνωρίσει, είχε γεννηθεί. ανάμεσά τους. η σιωπή του ενός, καλούπι για τις ιστορίες του άλλου, ακόμη και τα κορμιά τους έμοιαζαν σαν τα δύο μέρη ενός κορμιού που σε κάθε αγκαλιά έπαιρνε το αρχικό του σχήμα.
ο Ντάνι έφυγε βιαστικά όταν έμαθε πως η μητέρα του βρισκόταν σε κάποιο νοσοκομείο του Λονδίνου μετά από ένα οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο. δεν τον χαιρέτησα καν. μου το είπε ο Σον την επόμενη μέρα. Ο Σον είχε έρθει με τους γονείς του διακοπές κι έπρεπε αναγκαστικά να περιμένει να φύγει μαζί τους. για πέντε μέρες βρισκόμαστε καθημερινά και δεν ανταλλάζαμε σχεδόν κουβέντα. ο Ντάνι δεν είχε πάρει ούτε ένα τηλέφωνο και στο δικό του δεν τον βρίσκαμε ποτέ. ο Σον έφυγε κι από τότε δεν τον είδα ξανά.

Το επόμενο καλοκαίρι τραγουδούσε μια φίλη σε ένα ξενοδοχείο και ένα βράδυ πήγα να την δω. Στο διάλειμμα βγήκα στο λόμπυ να κάνω ένα τσιγάρο και για πρώτη φορά πάγωσαν όλα. μέσα μου. έξω μου. παντού. όταν συνήλθα ένιωθα τα μάτια μου ξεχειλωμένα, το στόμα μου μουδιασμένο, νεκρό. ο Ντάνι περίμενε το ασανσέρ. καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του.
από τη στιγμή που τράβλισα το όνομά του, μέχρι τη στιγμή που κάθισα στο κρεβάτι του δε θυμάμαι απολύτως τίποτα απ' όσα συνέβησαν. τον άκουσα να μου εξηγεί για το αυτοκινητιστικό... ήταν πέρυσι όταν μόλις είχε φτάσει λονδίνο, δεν πρόλαβε να δει τη μάνα του δεν άντεχα να ακούω. ήταν ακόμα με τον Σον! είχε έρθει για ένα συνέδριο! έφευγε το επόμενο πρωί! ο Σον είχε έητζ! το πρωί, από το αεροδρόμιο ο Ντάνι μου έστειλε μήνυμα στο κινητό. "Μα πόσο ευτυχισμένοι υπήρξαμε σε προηγούμενες ζωές άραγε..."

Τον χειμώνα που ακολούθησε έλαβα δυο μέηλ. ένα από τον Ντάνι πριν τα χριστούγεννα που μου μιλούσε για τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης και για την κακή πορεία της υγείας του Σον κι ένα λίγο μετά τα χριστούγεννα, από τον Σον, που μου έλεγε για τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης, για το πώς ένιωθε ότι δε θα προλάβαινε να δει την άνοιξη και για τα βήματα που άκουγε συχνά στο σαλόνι την ώρα που κοιμόταν και "να δεις που ο μπάσταρδος από διεστραμμένη συμπόνια το παίζει ανάπηρος"...

μία μέρα πριν τα γενέθλια μου ο Σον πέθανε. το έμαθα το επόμενο καλοκαίρι όταν συνάντησα τυχαία τον Πολ, το παιδί με το οποίο είχε έρθει την πρώτη φορά ο Ντάνι... έπαιζαν μαζί μπάσκετ κάποτε. ο Πολ μου είπε πως ο Σον είχε πεθάνει στις 28 φεβρουαρίου και πως ο Ντάνι πήγε στην κηδεία περπατώντας.