καταπίνω χοντρές σταγόνες
καυτού νερού

μία κάθε εικοσάλεπτο

επιπλέω σ' έναστρη επιφάνεια
σ' άγνωστο υλικό



η μάνα, ο πατέρας κι ο μικρός αδερφός
με τις πετσέτες δίπλα-δίπλα
δε λένε κουβέντα
μιλούν μόνο τα πόδια τους
στις πέτρες
κι οι πέτρες απαντούν:
τικ... ή πλικ... ή κλακ τελοσπάντων.



τα πατουσάκια του μωρού
με συγκίνησαν
- όμως δε μ' έβλεπε κανείς.

περιποιήθηκα όσο μπορούσα τις ενοχές μου
και το άφησα να πνίγεται
καθώς οι ώμοι μου πονούσαν
κι ένιωθα την πλάτη μου να καίγεται.

αν δεν είχα μάτια
δε θα το 'χα κάνει.