Σε διάφορες συζητήσεις για το μέλλον των παιδιών, προέκυπτε πως ο αδερφός μου θα γινόταν καταπληκτικός δικηγόρος με τέτοιο λέγειν και τέτοια πειθώ, αρκεί να μην ξεχνούσε το χόμπυ στο οποίο είχε απίστευτο ταλέντο. Το σχεδιασμό αυτοκινήτων. Ο πατέρας μου πήγαινε τον αδερφό μου βόλτα σε όλες τις αντιπροσωπείες, σε εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη βόλτα στο λιμάνι να δει τα κότερα κάποιου Πινιμφαρίνα [?] κτλ. Θυμάμαι που κάποτε ο αδερφός μου σχεδίαζε ρούχα -τουαλέτες, μίνι φούστες κτλ- επηρρεασμένος από την Τόλμη και Γοητεία προφανώς, αλλά είμαι σίγουρος πως ούτε τα ρούχα, ούτε το ότι έβλεπε Τόλμη και Γοητεία θέλει να θυμάται τώρα ο αδερφός μου. Κάποτε με ζήτησαν από μια σχολή χορού αλλά ο πατέρας μου αρνήθηκε να πάω για να μη γίνω αδερφή. Στις ίδιες κουβέντες περί επαγγελματικής κατάρτησης μερικές φορές εγώ κατέληγα στη φαντασία τους, για χάρη του χιούμορ, άστεγος σε κάποιο παγκάκι με μια μπύρα στο χέρι.


Ο αδερφός μου πάντα έφερνε τους φίλους του στο σπίτι. Οι γονείς μου τους ήξεραν ονομαστικά, περνούσαμε κάποιες γιορτές με τους γονείς των διάφορων κολλητών του. Εγώ δεν έφερνα κόσμο στο σπίτι. Ντρεπόμουν και για το σπίτι και για τον πατέρα μου. Καθώς μεγάλωνα και τα γραπτά μου, τα χρέη που άφηνα στο όνομα του πατέρα μου στο βιβλιοπωλείο, οι εμμονές μου, οι τάσεις φυγής, το μίσος μου μεγάλωναν μαζί μου, άλλοτε κρυφά κι άλλοτε ανεπανόρθωτα αυταπόδεικτα, ο πατέρας μου άκουγε συχνά μερικά γυναικεία ονόματα και υπέθετε πως η Παντούλα ήταν η γκόμενα μου. Αγόρασα πολλά βιβλία με το πρόσχημα των γενεθλίων της. Η μαμά ήδη ήξερε, τσακωνόμασταν για άντρες, μου έκανε πλάτες κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι ξημερώματα, είχε τσακωθεί με την Μ.Π. το σιχαμένο πλάσμα που το έπαιζε φίλη μου, είχε γνωρίσει τον Απόστολο, τον Ash... και μια μέρα με έπεισε να το πούμε και στον πατέρα μου, με τον οποίο δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα τους τελευταίους 6 μήνες μετά από έναν άγριο καβγά. Το βράδυ που είδα για τελευταία φορά τον Ash και γύρισα σπίτι στη χειρότερη κατάσταση που έχω υπάρξει μέχρι σήμερα, ο πατέρας μου την ρώτησε τι είχα. Αν ήμουν ερωτευμένος. Κι η μαμά του τα είπε. Φάνηκε πως όλα όσα δεν καταλάβαινε για μένα ο πατέρας μου, όλες οι εκρήξεις μου, οι εντάσεις μας, για εκείνον δικαιολογήθηκαν εκείνη τη στιγμή. Και δεν είπε τίποτα. Δεν τον ενόχλησε. Ρώτησε τη μάνα μου αν του το έλεγε εκείνη τη στιγμή για να τον πικάρει περισσότερο. Η μαμά είπε όχι. Του εξήγησε πως όλοι οι φίλοι μου γνώριζαν, ο αδερφός μου γνώριζε και πως καλύτερα να το μάθαινε κι αυτός από εμάς παρά να του το σφύριζε ο μαλάκας ο κολλητός του άκομψα. Λίγο καιρό μετά, η σχέση με τον πατέρα μου επανήλθε. Ήρεμα, τυπικά, ήσυχα. Σχεδόν όμορφα. Καβγάδες αμέτρητοι, αλλά δεν με είχε πια για τρελό και ψυχανώμαλο και τα βρίσκαμε αργά ή γρήγορα, τα ξεχνούσαμε. Με τον τρόπο που έκανε κι ότι είχε ξεχάσει όσα του είχε πει μια μέρα η μάνα μου. Μου έκανε εντύπωση που δεν με ντρεπόταν στο μπάνιο, που δεν είχε γίνει σεμνότυφος απέναντι μου όπως πολλοί στρέιτ γίνονται απέναντι στους γκέι - παρέμενε πατέρας, ο ίδιος μαλάκας και εγωιστής και ανεξέλιγκτος πατέρας αλλά σιγά μην ντρεπόταν το γιο του. Κι άλλωστε, βαριόταν τόσο πολύ να φορέσει το κάτω μέρος της πυτζάμας...
Όταν ανέβηκα στην Αθήνα και η θεία μου, θέλησε να μου γνωρίσει της μικρούλες που έμεναν στο διπλανό τους διαμέρισμα, κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν είχε πει τίποτα στον αδερφό του. Κι όταν πέρασα από το μαγαζί του θείου μου κρατώντας ένα λεύκωμα του Richardson που μόλις είχα αγοράσει κι ο θείος μου πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου όταν έφυγα και του περιέγραψε αναλυτικά το εξώφυλλο, κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν είχε πει τίποτα στον αδερφό του. Κι όταν είπε στη μάνα μου πως δε δεχόταν να φιλοξενήσουμε το καλοκαίρι τον κολλητό μου γιατί πού ξέρει αυτός ότι δεν του κουβαλώ τον γκόμενο μου, κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν έχει πει τίποτα στον εαυτό του.