την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ
γεμάτος ήταν ο δρόμος από ζωγράφους
κι όλα τα μαγαζιά γεμάτα κόσμο,
γεμάτα φώτα αναμμένα. γεμάτα
φτηνά τουριστικά ξερατά. κι έκανε
ζέστη αλλά κανονική ζέστη, από αυτήν
που και να μην περπατάς, να μην κουνιέσαι,
ιδρώνεις, στάζουν οι μασχάλες, πίσω απ' το
μπράτσο κυλούν πηχτές σταγόνες αποσμησμένου [?]
ιδρώτα μέχρι τον αγκώνα. τώρα, η ζέστη είναι
κι αυτή δήθεν, είναι σκατιάρα ψεύτρα κι αυτή,
ξυπνάει μόλις βαδίσεις, μόλις μπεις στο μπαρ,
μόλις πιεις τρία-τέσσερα σφηνάκια κερασμένα
από άλλον - όχι από εκείνον πια κι ούτε θέλουμε
κάτι από εκείνον πια, να πάει να γαμηθεί θέλουμε.
κι ο δρόμος άδειος και το μπαρ άδειο κι αυτό και
τα σοκάκια, τα στενά που άλλοτε χανόμασταν
κι έπειτα γαμιόμασταν και τώρα πια ξεχάσαμε,
άδεια θα είναι κι αυτά μες στο σκατό και τη βρώμα
του βουλωμένου υπονόμου με μερικές γάτες να ξύνονται
στους τοίχους με μάτια που γυαλίζουν απίθανα και
ποντίκια ανάμεσα στα δόντια σκατιάρες γάτες καθεμιά
και το πνεύμα κάποιου μαλάκα εγκληματία φιλοξενεί
αλλιώς θα έτρωγαν κι απ' τα σκουπίδια, θα νιαούριζαν
θα περπατούσαν με την ουρά τεντωμένη, θα σύχναζαν
στα ξεφτιλισμένα τουριστικά ρεστοράν που όλα μυρίζουν
το ίδιο. την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ, δεν ήμουν
πολύ εδώ. ήμουν εδώ ίσα-ίσα. ώστε να φαίνομαι. αλλά
ήμουν και λίγο αλλού. και αναρωτιόμουν πού άραγε
βρισκόμουν και σε πόσα άλλα μέρη ταυτόχρονα. ποτέ άλλοτε
τα δυο υπέροχα πόδια μου, αρκεί να μην τα βλέπεις, δεν
πάτησαν τόσο πολύ εδώ. σε κάθε βήμα νιώθω πως θα
ξεκολλήσουν οι μηροί μου, κολλάει το έδαφος πάνω μου
είμαι αναγκασμένος να το νιώθω αυτό. είναι απαίσιο.
κι όλοι με ρωτούν αν ήρθα εδώ για να ψηφίσω. ήρθα
για να χαιρετήσω τη μάνα μου μαλάκες. φεύγει. κι
όλη μέρα με ρωτά αν θέλω να το κρατήσω εγώ αυτό.
κι αν θέλω να το κρατήσω εγώ εκείνο κι αν θα το πάρω
μαζί μου ή να το βάλει στην αποθήκη κι είμαι αναγκασμένος
να το ζω αυτό. είναι απαίσιο. την ίδια στιγμή που ο άλλος
ρουφά το ζαχαρούχο εβαπορέ του σκατόγαλα στην κουζίνα.