ΤΕΣΣΕΡΑ.

πώς να μοιράσω στους γιους μου το κενό

πώς θα τους μάθω να στέλνουν

κάτω

αυτά μου έλεγες -ακόμα κι αν δεν ήταν Κυριακή

έμοιαζε τόσο -

και σε ρωτούσα το ίδιο

και ήσουν αφοσιωμένη

μικρή

ήσουν στιγμιαία σαν βήχας

καταστροφική

ερχόσουν-έφευγες

τις Τετάρτες για να μας δεις

-φορούσες πάντα, λες κι ήταν της Τετάρτης το ρούχο,
ένα δερμάτινο ναι
και δεν το 'βγαζες παρά μόνο για να ρίξεις νερό
στο σβέρκο σου.

τώρα τι έχω να λέω

τι έχω να πω

τι έχω να κάνω

και σου απαντούσα το ίδιο

και γεμίζαμε με ανάσες, αναστεναγμούς

ηχηρές γουλιές το χρόνο

Μοιραστήκαμε αρμονικά

ένα στομάχι

για τόσα χρόνια

Περπατήσαμε τουλάχιστον μία φορά

αγκαλιά και κοιμηθήκαμε έτσι

ένα χειμώνα ολόκληρο

Θες να φύγεις

και σου απαντώ το ίδιο

"Θες να φύγεις"

ή θέλεις;