βαριέμαι. κι έχω αγωνία. και συμβαίνουν διάφορα. βρίσκομαι στο κέντρο. δεν ξέρω ποιο ακριβώς κέντρο. ούτε κι αν συμβολίζει κάτι. σαν να περιμένω να μαζευτούν σιγά-σιγά μα ταυτόχρονα άνθρωποι γύρω μου. κι ενώ είμαι στο κέντρο το βλέπω όλο αυτό από πάνω. βλέπω το κεφάλι μου. ένα σκούρο κύκλο. το δάπεδο άσπρο. σαν φράχτης μια περίμετρος. σαν σύρμα. και συμβαίνουν διάφορα. απουσία ήχου. κάτι μπορεί να μετακινήσει την εικόνα. το ξέρω. γεννήθηκα με αυτήν τη γνώση. δεν ξέρω τι. ποιος. τι. όμως δεν πρόκειται για κάτι απόλυτα λογικό. ούτε κι απόλυτα παρανοϊκό. γράφω; νομίζω πως γράφω. αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο που ίσως κάνω, περιμένω. καλώ. η στάση μου είναι μια πρόσκληση. όλοι μας μοιάζουμε με ανοιχτούς φακέλους. τώρα αλλάζει αυτό. είναι προφανές ότι ακολουθώ τη χορογραφία. με μια μικρή καθυστέρηση. τώρα μαθαίνω. βαριέμαι κι έχω αγωνία και συμβαίνουν διάφορα και ακολουθώ μια χορογραφία περιμένοντας ανθρώπους που γνωρίζω μα τους περιμένω σαν να μην τους έχω ξαναδεί - παρ' όλ' αυτά η αγωνία μου δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. ούτε και με τα ονόματα. ο σκοπός με φοβίζει. επειδή στην εικόνα θα ταίριαζε αίμα. και γι' αυτό φοβάμαι ήσυχα. θα μπορούσα να είμαι στο νηπιαγωγείο. εκτός από το σύρμα. ήσυχο παιδί ήμουν πάντα. το στόμα μου ήταν το άνοιγμα μιας σπηλιάς που κανείς δεν τολμούσε να εξερευνήσει. θα έρθουν τώρα. το στόμα μου έμοιαζε με τάφο. τώρα θα έρθουν. τους ετοιμάζω μια έκπληξη. δεν ξέρω τι. δεν κινούμαι. μόνο η κοιλιά μου φουσκώνει. περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, περιμένω.