Η απουσία είναι κάτι που συνήθισα·
την αφήνω ελεύθερη όταν πέφτω για ύπνο
-κλείνω, όμως, τις πόρτες της κουζίνας και του μπάνιου
και την ακούω που περιφέρεται ανήσυχη
μέχρι να αποκοιμηθώ.
Πολλά πρωινά τη βρίσκω να ροχαλίζει σα γάτα
πάνω στην κοιλιά μου
και λυπάμαι να την ξυπνήσω. Μένω, λοιπόν, ξαπλωμένος
μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι για τρίτη ή
τέταρτη φορά, κοιτάζοντάς την. Παράλληλα, σκέφτομαι
όλα όσα θα πρέπει να κάνω, όταν πια σηκωθώ,
για να γλιτώσω χρόνο.