Μου το είπες, Λόλα, μου το είπες… «Πρόσεχε τι εύχεσαι!»

Σε αγνόησα, Λόλα, μου φάνηκε τετριμμένο…

Κυριολεκτικά πήρα το πρώτο αεροπλάνο, άσχετο αν αυτό απογειώθηκε μιάμιση ώρα καθυστερημένο, χρονικό διάστημα στο οποίο παραλίγο να βάλω τα κλάματα αρκετές φορές, έσκασα στα γέλια περισσότερες, μόνος ολομόναχος στην έξοδο Β22 - τι μόνος δηλαδή…χιλιάδες ήμασταν οι άγνωστοι εκεί μέσα στο μελισσοκόφηνο…ουρά στον έλεγχο χειραποσκευών, στο τσακ γλίτωσα τον σωματικό έλεγχο γαμώτο, ουρά στο μικροσκοπικό εσπρέσο-σταντ [τα συγχαρητήρια μου στην κυριούλα με το παγωμένο χαμόγελο που, όπως πήρε το αυτί μου, βρισκόταν εκεί από τις 4.30 το πρωί και η κατάσταση από εκείνη την ώρα ήταν ίδια.] Κάποιοι, λέγανε στο GATE, απεργούσαν μέχρι λίγο πριν φτάσω και γι’ αυτό ο χαμός. Ήρθα παιδιά μου! Μπρος δουλειά τώρα! Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των ειδών, προορισμών, σεξουαλικών προσανατολισμών, σκυλιά, γατιά, μωρά και άλλα ζώα [ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ στο σιχαμένο τεριεδάκι που πέρασε μπροστά μου έξαφνα και σκόνταψα στο λουράκι του κι έπειτα έπεσα πάνω στο 2μετρο παχουλό πρώην μπόντυ-μπίλντερ καραφλό αφεντικό του, ο οποιός κατάλαβε ότι είχαμε συγκρουστεί όταν πια του ζήτησα συγγνώμη…]

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Φορτωμένος το τσαντάκι, την τσάντα πλάτης και το βαλιτσάκι με το λαπτοπ, με μια ουροδόχο κύστη στο μέγεθος της βαλίτσας της κυριούλας που παραλίγο να μου πάρει τη θέση στην ουρά για το τσεκ-ιν νωρίτερα, αλλά εγώ πήρα ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ κι έτσι κατάλαβε ποια ήταν η θέση της, με ανάγκη για τσιγάρο και καφέ ανεκδιήγητη καθώς μετά το τσεκ-ιν ο κυριούλης στο ταμείο με είχε παροτρύνει να μη χασομερήσω στα ντιούτη-φρη και στα μακντόναλντς γιατί με περίμενε γολγοθάς πριν το GATE, με ένα πουλί να μεγαλώνει συνεχώς και να σληραίνει γιατί πάντα μου συμβαίνει αυτό όταν χάνω κάθε ίχνος προσωπικού χώρου, άκουγα τις εξηγήσεις που έδινε ο τύπος -που κάποια στιγμή θα μας τσέκαρε τις κάρτες επιβίβασης και θα μας έβαζε σαν μάνα στο λεωφορείο- στους πελαγωμένους wannabe επιβάτες, ακόμη και άλλων αεροπορικών εταιριών [ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΗΤΑΝ ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ] και σκεφτόμουν να! πού χρειάζεται ο γκόμενος. Δεν είχα σε ποιον να γκρινιάξω, σε ποιον να αφήσω τα μπαγκάζια για να πάω να κατουρήσω, ποιον να παρακαλέσω να μου φέρει έναν εσπρέσο, ποιον να προκαλώ να μου κάνει διάφορα πράγματα κρυφά και διακριτικά ανάμεσα σε τόσο κόσμο… Κάπου εκεί έκλαψα αλλά για άλλο λόγο δε θυμάμαι τώρα…Και κάπου εκεί άνοιξε το GATE, μπήκαμε στο λεωφορείο, φτάσαμε στο αεροπλάνο, μπήκαμε χαρούμενοι όλοι μέσα, οι μισοί από μπροστά οι άλλοι μισοί από πίσω, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις σε αυτή τη ζωή, κάθησα στη θέση μου που φυσικά ήταν δίπλα στο φτερό μην τυχόν και δω τη Νίσυρο από ψηλά ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ, χαμογέλασα στην πολύτεκνη κυρία που κάθισε δίπλα μου και αποκοιμήθηκε πάραυτα με τη μούρη χωμένη στο AEGEAN BLUE που μπορούμε να το πάρουμε και σπίτι μας, ενώ την κάρτα με τις οδηγίες ασφαλείας δεν μπορούμε κι άνοιξα το τετράδιο μου για να γράαααψω… Θυμήθηκα εσένα Λόλα και το έκλεισα. Να γράψω τι; Αφού δε σκέφτηκα κάτι. Δε συνέβη κάτι. Στην πρώτη αναταραχή θα το άνοιγα, θα έγραφα σημείωμα σε αγαπημένους και θα το έβαζα ανάμεσα στα δόντια, μαζί με την ταυτότητά μου. Ναι ήμουν σίγουρος για μερικά λεπτά πως δε θα έφτανα σπίτι.

Εν μέρει είχα δίκιο. Έφτασα. Αλλά δεν ήταν το σπίτι μου εκείνο στο οποίο μπήκα. Σπίτι μου είναι εκείνο που μυρίζει σκύλος, που περπατάς και κολλάνε πάνω σου τρίχες από τη γάτα, που παντού βρίσκεις λοσιόν σώματος της μαμάς κι ακούς τις παντόφλες της, φλαπ-φλαπ, στο μάρμαρο όταν έρχεται να σε αγκαλιάσει και το πρωί όταν σηκώνεται για να βγάλει τη Μαλού βόλτα.

Τίποτα. Λείπουν όλοι. Κι εγώ είμαι εδώ επειδή αυτή ήταν η ευχή μου. Να είμαι σπίτι. Μα σε αυτό το σπίτι δεν έχω πετάξει ποτέ τα σκουπίδια, δεν ξέρω πώς λειτουργεί το πλυντήριο, δεν έχω αλλάξει σεντόνια… Δεν είναι το σπίτι μου αυτό. Είναι άδειο και καθαρό κι έχει μια ολοκαίνουρια, πανάκριβη τηλεόραση, στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς, που πιάνει NOVA.