πάνω-κάτω τι συνέβη

...πολλά λάθη μαζεμένα. και κάθε λάθος αφήνει
το χρέος του, κληρονομιά. η τρέλα μου αγγίζει τα όρια της φτώχειας.
όλα ξεκίνησαν από ένα φτάρνισμα. λες και φύσηξα στο χαρτομάντηλο
τα απομεινάρια σύνεσης, ωριμότητας, καλής θέλησης, διαύγειας και αντίληψης της ισορροπίας που λίμναζαν ως τότε σε διάφορες γωνιές του μυαλού. δεν πειράζει. ήταν σαν ένας αστραπιαίος αλκοολισμός. κατρακύλησα και συνέφερα τον εαυτό μου, μόνος, λίγο πριν να είναι αργά. Για όλα. Ανήμπορος, ονόμασα ΤΟΛΜΗ κάθετι που δεν έπρεπε να συμβεί κι έπειτα ονόμαζα ΣΥΝΕΠΕΙΑ όσα συνέβαιναν στους άλλους. Η μόνη γνώση που απέκτησα, καινούρια, ήταν τα φάρμακα για την καταρροή. Υπέροχα χάπια και σιρόπια. Υπέροχες βιταμίνες. Κατά τ' άλλα, απλώς επέστρεψαν στο κεφάλι μου τα όρια που είχα στείλει στην αυλή να παίξουν. [Δεν αφήνουμε τα παιδιά, Δεκέμβρη μήνα, μόνα τους στο κρύο.] Συνήλθα, λοιπόν, εγώ, μα τα όρια γύρισαν σπίτι άρρωστα κι είχα ξεμείνει από σιρόπι. Πάντα συγκρούονται οι παλιές γνώσεις με τις καινούριες. Στην προσπάθεια μου να συναρμολογήσω το σπασμένο αυγό, κατάφερα λίγο να πω - πρώτα εντός μου κι ύστερα το άφησα να φανεί - ΟΧΙ. Φυσικά ήταν ήδη αργά. Ήταν ήδη η επόμενη μέρα. Παρατήρησα με ενδιαφέρον, τους ανθρώπους που είχαν χαθεί κι είχαν επιλέξει να εμφανιστούν ξανά από ανάγκη, να απομακρύνονται πάλι ενώ η ανάγκη τους ακόμη και τώρα παραμένει ίδια. Ανυπομονώ να διδαχτώ από αυτό το γεγονός.