σ ι ω π ή

ΣΤΑ όνειρά μου είμαι μια σφαίρα

από αυτές που ρίχνουν οι γέροι

τις Κυριακές στο Αρχαίο Στάδιο,

τις σιδερένιες.

Είμαι η σφαίρα που κυνηγούσε

ο σκύλος μου, στις πρώτες μας

βόλτες.

Έχω ιδάνικο μέγεθος για παιχνίδι

μα ανυπόφορο βάρος για το σαγόνι

της Μαλού.

Στα όνειρά μου όμως δεν

υπάρχουν οι γέροι ούτε άλλες

σφαίρες ούτε το σταχτί κουτάβι

με το ανθρώπινο περπάτημα.

Η σφαίρα που είμαι κύλησε

πριν από χρόνια στο χώμα και

στάθηκε στο κέντρο του τοπίου

αυτού, όταν το τοπίο είχε πια

αλλάξει.

Το ονομάζουν ακόμη Αρχαίο Στάδιο

κι ακόμη υπάρχει ψηλά η Ακρόπολη

μα τίποτα από αυτά δε φαίνεται.

Και στα όνειρά μου ίσα που νιώθω

τις σκιές, τη σκόνη, τη μούχλα.

Ίσα που νιώθω τη μοναξιά της

σιδερένιας σφαίρας που κύλησε

μόνη για χρόνια για να μείνει στο

τέλος ακίνητη, αθόρυβη, ακυνήγητη

απ' τα σκυλιά.