ΕΥΧΗ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ

Η Λόλα με παρακάλεσε -στα πόδια μου έπεσε- να μην γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα.

Θα μου διαλύσεις την ψυχή είμαι σίγουρη. Θα γράψεις για κουραμπιέδες τέρατα και μελομακάρονα που σου θυμίζουν κάτι-κάποιον και τι ύπουλα που είναι τα μελομακάρονα και το δέντρο είναι φάντασμα και σιωπές και νεκρά παιδιά στην πόρτα σου με τρίγωνα από κόκκαλα ανθρώπων και χορωδίες σιωπής ή αδέσποτων ζώων, μπορεί να σε πιάσει το φιλανθρωπικό σου -αν και αμφιβάλλω- και να βάλεις φωτογραφίες από κάθε άστεγο που συναντάς στο δρόμο για τη σχολή και να γράψεις άκυρα σχόλια όπως "κοίτα τι όμορφα που είναι τα χέρια του, αυτός ίσως κάποτε να έπαιζε πιάνο" και τα λοιπά. Αν θες να γράψεις για τα Χριστούγεννα, γράψε σε παρακαλώ κάτι εύθυμο, στόλισε το σπίτι σου και φωτογράφισέ το, δε θέλω να δω ούτε το πουλί σου, ούτε τη γλώσσα σου, ούτε τους κάλους στα πόδια σου, δε θέλω να σε δω να περπατάς πάνω σε σπασμένους γλόμπους. Ζωγράφισε ένα δέντρο όπως κάναμε στο νηπιαγωγείο και κάνε μια ευχή. Μπορείς;