Η Λόλα έχει πάρει τη γνωστή, ξινή πόζα της στον καναπέ και μου το παίζει αδιάφορη. Είμαι σίγουρος πως, αν μπορούσε, θα σφύριζε κιόλας. Πριν λίγο μου είπε μια παροιμία [κάτι για τη βιασύνη] επειδή ξέρει πως δε μου αρέσουν οι παροιμίες κι επειδή αποφεύγει πια να χρησιμοποιεί δικές της λέξεις, για να μην τη βρίζω που πάντα με προσγειώνει με τα λόγια της. Εντάξει, Λόλα, θα περιμένω λίγο ακόμα. Θα βγω να πάρω τσιγάρα, θα γυρίσω και θα πιω λίγο κρασί [από αυτό το υπέροχο, πρόστυχο κόκκινο που μου είχε φέρει ο Νικόλας]. Θα κρατάς κι εσύ την ανάσα σου για συμπαράσταση, όμως!