11:00

Πριν καν ανοίξει και το αριστερό μάτι, έχω πιάσει το κινητό. Πριν καν το φέρω μπροστά στη μούρη, έχει δονηθεί. Αν είχα σχολή θα είχα και τον ασήκωτο. Άμα όμως είναι Σάββατο μπορώ να την παλέψω και με 4 ώρες ύπνο.
"Κατά τη μία περνάω και σε παίρνω."

Μισή ώρα και βάλε μέσα στο αυτοκίνητο για να πάμε στο μαγκαζέ, που κανονικά και με το νόμο, απέχει 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου, αν δε σταματήσω στη βιτρίνα του shop, ή σε κανα στενό με ωραία γκραφίτι στους τοίχους. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο πιο ακριβό πάρκινγκ του πλανήτη "κέντρο" και περπατάμε την αιόλου.

"Κλειώ εγώ σε αυτό το μαγαζί δεν μπαίνω! Δεν έχει πόρτα έχει μια τέντα με μια τρύπα για πόρτα!"
"Κλειώ άμα μπούμε στο σπιτάδικο-όλα-50%-έκπτωση δε θα μας μείνουν λεφτά για καφέ!"
"Εντάξει ας μπούμε στο όλα-τρία-ευρώ-μόνο-για-σήμερα , να πάρουμε κανα κασκόλ που πούντιασα..."

Μετά από από ικεσίες, γκριμάτσες και ψιθύρους επαναλαμβανόμενης αντανακλαστικής μάθησης του τύπου: "Καπουτσίιιιιινο.....Καπουτσίιιιιιιινο...." και τράβηγμα απ' το χέρι , η Κλειώ θυμάται ότι αφήσαμε τα χουζούρια μας για έναν γαμωκαφέ. Και πάμε δίπλα επιτέλους.

Έναν διπλό, μπουλουκωτό καπουτσίνο και τέσσερα κοσμοπόλιταν μετά [και τα σφηνάκια της σερβιτόρας που ακόμα αντέχει να ακούει την Κλειώ να παρακαλάει για λίγο τυρί] , έξω είναι ακόμα μέρα. Αφήνουμε το κοινό μας με λύπη και συγκίνηση.

"Ωραία...ξημέρωσε! Πάμε να φάμε κανα βρώμικο τώρα..." [έστω μια σίζαρς στα γκούντιζζζ γιατί προσέχουμε...]

Και μετά σπίτι. Και την βάζω να μου διαβάσει τους Συριγμούς του Μπέκετ και την Μαρία Μαγδαληνή της Γιουρσενάρ. Και λατρεύω την ταχυγλωσσία της, τα γλωσσικά ολισθήματά της, το χαχανητό, το έκθαμβο βλέμμα που μεταφράζεται με δυο τρόπους: " Τι απίστευτη ατάκα αυτή..." και " Τι κάνουμε Χριστέ μου τα επώνυμα αλκοολικά απογευματιάτικο..."

Να σου πω τι κάνουμε: Θυμόμαστε για ποιο λόγο κακοπερνάμε.