1, 50 '
Η μαγειρίτσα της Νίνας στον κάτω όροφο και τα ξεχειλωμένα βρακιά στην μπουγάδα της. Η κυρα-Παναγιώτα όταν φώναζε τη μάνα μου, τραβούσε το τελευταίο α του ονόματός της ενώ ο κύριος Μιχάλης από απέναντι ύψωνε τη φωνή του στο ι και κανείς τους δεν ήθελε κάτι σημαντικό κι η μάνα μου πολλές φορές δεν έβγαινε στο μπαλκόνι " βγες και πες ότι λείπω "
και πες ότι το λέω και πες ότι το είπα και πες ότι λείπω και πες ότι έφυγα
Το κυνοκομείο στο λόφο απέναντι από το στρατόπεδο, η μυρωδιά του τύφου και τα νεκρά χέρια της Γιούτε Άντερσεν. Η Γιούτε αντιπαθούσε τη μάνα μου με τον τρόπο που αντιπαθούν οι πεθερές τις νύφες τους: λάτρευε εμάς. Τα παιδιά της. Τον αδερφό μου κι εμένα. Εμένα περισσότερο. Στα φιλανθρωπικά BAZAAR μου έφτιαχνε πάντα μια μεγάλη δανέζικη μηλόπιτα. Μόνο για μένα. Την έπαιρνα στο σπίτι και την έκρυβα μην τη βρει ο πατέρας μου και τη φάει το βράδυ.
και με έπιανε κάτι αργά τη νύχτα και πήγαινα και του έλεγα πως υπάρχει μηλόπιτα αν θέλει.
Το πιάτο στο πάτωμα το διαλυμένο walkman, το χρυσό δόντι της νόνα στο κουτάκι με τα χρυσαφικά, τα λεφτά για την τράπεζα, ο παππούς μου, ο παππούς της Θεοδώρας, η γιαγιά της που την έλεγα Στάσα όταν ήμουν δέκα χρονών και τώρα τη λέω κυρία Στάσα και δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι μεγαλώσα εγώ ή εκείνη, το κοτόπουλο με κάρυ, το ριζότο με σαφράν, το ψαρονέφρι με την άσπρη σάλτσα και τις ταλιατέλες, οι τάρτες, ο κορμός με τα μιράντα.
όλη αυτή η αγάπη δεν έχει πια μυρωδιά δεν έχει πια ήχο
ο γιατρός μου ο κύριος Συμεωνίδης που έπρεπε να του λέω πότε ακούω και πότε δεν ακούω μα αν δεν άκουγα πώς να το ήξερα αν έπρεπε να ακούω κάτι
μαθηματικά, ποιητές-καριόλες, τα άπαντα του Καζαντζάκη, τα λευκώματα, τα χαρτάκια, τα τσιγάρα, ο ταρκόφσκι, η βουγιουκλάκη, η θεία Ραλού, το σπίτι της στου Παπάγου που δέκα χρόνια μετά, ένα δρόμο πιο κάτω έμενε ο Ψιτ κι ένα δρόμο πιο κάτω η Ρένα.
μου λείπει να βλέπω το απέναντι νησί να σβήνει στο σκοτάδι
αλλά θα μείνω εδώ. Θα μασουλώ κάθε πρωί μία μπουκιά από τα αγαπημένα μου γοβάκια από καμένη τσίχλα.
Η Αφρική.
Το Λονδίνο.
Η Νέα Ορλεάνη.
και πες ότι το λέω και πες ότι το είπα και πες ότι λείπω και πες ότι έφυγα
Το κυνοκομείο στο λόφο απέναντι από το στρατόπεδο, η μυρωδιά του τύφου και τα νεκρά χέρια της Γιούτε Άντερσεν. Η Γιούτε αντιπαθούσε τη μάνα μου με τον τρόπο που αντιπαθούν οι πεθερές τις νύφες τους: λάτρευε εμάς. Τα παιδιά της. Τον αδερφό μου κι εμένα. Εμένα περισσότερο. Στα φιλανθρωπικά BAZAAR μου έφτιαχνε πάντα μια μεγάλη δανέζικη μηλόπιτα. Μόνο για μένα. Την έπαιρνα στο σπίτι και την έκρυβα μην τη βρει ο πατέρας μου και τη φάει το βράδυ.
και με έπιανε κάτι αργά τη νύχτα και πήγαινα και του έλεγα πως υπάρχει μηλόπιτα αν θέλει.
Το πιάτο στο πάτωμα το διαλυμένο walkman, το χρυσό δόντι της νόνα στο κουτάκι με τα χρυσαφικά, τα λεφτά για την τράπεζα, ο παππούς μου, ο παππούς της Θεοδώρας, η γιαγιά της που την έλεγα Στάσα όταν ήμουν δέκα χρονών και τώρα τη λέω κυρία Στάσα και δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι μεγαλώσα εγώ ή εκείνη, το κοτόπουλο με κάρυ, το ριζότο με σαφράν, το ψαρονέφρι με την άσπρη σάλτσα και τις ταλιατέλες, οι τάρτες, ο κορμός με τα μιράντα.
όλη αυτή η αγάπη δεν έχει πια μυρωδιά δεν έχει πια ήχο
ο γιατρός μου ο κύριος Συμεωνίδης που έπρεπε να του λέω πότε ακούω και πότε δεν ακούω μα αν δεν άκουγα πώς να το ήξερα αν έπρεπε να ακούω κάτι
μαθηματικά, ποιητές-καριόλες, τα άπαντα του Καζαντζάκη, τα λευκώματα, τα χαρτάκια, τα τσιγάρα, ο ταρκόφσκι, η βουγιουκλάκη, η θεία Ραλού, το σπίτι της στου Παπάγου που δέκα χρόνια μετά, ένα δρόμο πιο κάτω έμενε ο Ψιτ κι ένα δρόμο πιο κάτω η Ρένα.
μου λείπει να βλέπω το απέναντι νησί να σβήνει στο σκοτάδι
αλλά θα μείνω εδώ. Θα μασουλώ κάθε πρωί μία μπουκιά από τα αγαπημένα μου γοβάκια από καμένη τσίχλα.
Η Αφρική.
Το Λονδίνο.
Η Νέα Ορλεάνη.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home