30.11.06

Ο ΜΟΝΟΣ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
Έρως Έρως, ο κατ' ομμάτων
στάζεις πόθον, εισάγων γλυκείαν
ψυχά χάριν ους επιστρατεύση
μή μοί ποτε συν κακώ φανείης
μηδ' άρρυθμος έλθοις

Ευριπίδη Ιππόλυτος

29.11.06


σ'αγαπάω. όπως χτυπά η μάνα το παιδί της από φόβο
το σώμα σου, κακό διυλιστήριο για τις σκέψεις μου
ο έρωτας δεν είναι κάτι που μπορεί να μου συμβεί άλλο
θέλω να μείνω δίχως εμένα πια
πάντα είχαμε αίμα και
πάντα μας μαχαίρωναν
κάποιος με φώναζε: πιτσιρίκο
-εσύ μη μιλάς...παραλίγο να την σκοτώσεις
ποια είναι η χειρότερη σκέψη που μπορείς να κάνεις τώρα;
στερητικά σύμφωνα.
ανοιγοκλείνουμε το κεφάλι.
δε σημαδεύουμε. ψάχνουμε.

περιστρεφόμενα πρωινά.
ξυπνώ μ' άρρωστη αντίληψη.
επαναλαμβάνουμε. γίνεται.

σ' έψαξα
για να εθιστώ
κι ήσουν
μια ήδη προδωμένη ουσία
στο αίμα μου

στερητικά σύμφωνα.
αναβοσβήνουμε τον ήλιο.
πολεμήσαμε. κρυμμένοι.

ρώτησα
πού πήγαινα
κι είπε:
όχι

Ε Ι Δ Α Κ Ο Υ Σ Ε Ν Ι Ω Σ Α


σύμπτωση θα πει πέφτουμε μαζί

χρησιμοποιήσες σωστά τις πέτρες

κι ας γελούσα

άψυχο κρύο


παραλίγο να σε πάρω μαζί μου

θα σ' έπειθα

φτάσαμε τρεις στο βυθό
κι όχι εσύ
δε σου 'μελλε

τα ψάρια μοιάζουν με δάχτυλα

νιώθω πηχτός σαν αίμα
τα ψάρια μοιάζουν μ' αστέρια
φρίκη
φρίκη
ακόμη κι εδώ ανασαίνω


Φροντίζω τον πυρετό μου.
Μονάχα έτσι ανθίζουν
κάποιες λέξεις

Β Ο λ Τ Α

καθόμαστε αντικρυστά
και δε μιλάμε
με φαντάζεσαι έτσι όπως είμαι
κι εγώ το ίδιο
δε μιλάμε
σε φαντάζομαι έτσι όπως είσαι
κι εσύ το ίδιο
ο ένας σκέφτεται τον άλλο
κι ο άλλος το ίδιο
και δε μιλάμε
φαντάζομαι εμένα

και ξεκινά το λάθος


27.11.06

όλοι είμαστε μέσα μου πρόσωπα χωρίς ονόματα χωρίς
δόντια χωρίς λαρύγγια είμαστε πρόσωπα έτοιμα να
εκτεθούν να βουτήξουν στο χρώμα είμαστε πρόσωπα
το ένα πάνω στο άλλο συμμορία εκφράσεων και αι-
σθημάτων ανήκουμε σε ο,τι χαρίζουμε υπάρχουμε σε
περιττές σκέψεις και σε παιχνίδια είμαστε πρόσωπα
της αγάπης λίγα μόνο από τα πρόσωπα της αγάπης
καρδιοχτυπούμε σαν κουτάβια και κυλιόμαστε σε κα-
τουρημένα πλακάκια - είναι η εκδίκηση μας η αγάπη
η πρώτη μας φωτογραφία μαζί
-Πώς είσαι;
-Δεν είμαι καλά.
-Τι συνέβη;
-Συμβαίνει.
-Τι;
-Δεν μπορώ να πω την αλήθεια και κάτι μου κάνατε εδώ μέσα και δεν μπορώ να λέω ψέματα και τώρα συνεχώς σωπαίνω κι απαντώ σαν χαζοκόριτσο σε ότι με ρωτούν δεν απαντώ σε τίποτα γιατί δεν μπορώ να πω την αλήθεια.-Γιατί δεν μπορείς να πεις την αλήθεια;
-Γιατί πρέπει πρώτα να περάσει από αυτούς που νόμιζα ότι ήξεραν μα τελικά δεν είχαν ιδέα αν δεν μάθουν εκείνοι πρώτα δεν μπορώ να ξεστομίσω τέτοιο μέγεθος. η αλήθεια πρέπει να κάνει μήνες φυλακή κάθε φορά πριν ειπωθεί. το στόμα μου είναι το χαρτί. Κι εκείνοι δεν ξέρουν τίποτα και εγώ τα είχα πει όλα μια φορά. Ξέχασαν; Δεν άκουσαν; Δεν κατάλαβαν; Κατάλαβαν;-Ποιοι είναι αυτοί;
-Το ξέρεις ότι αυτή είναι η λιγότερο σημαντική ερώτηση που θα μπορούσες να κάνεις τώρα.
-Τι θες να σε ρωτήσω;
-Θέλω να πω ψέματα. Γιατί δεν μπορώ να πω.
-Δεν πειράξαμε το κεφάλι σου αν εννοείς αυτό.
-Δεν εννοώ.
-Πάντως είμαι ευτυχής που αν και βασανιστικό για σένα...
-Νιώθω άρρωστη δίχως αυτά. Δεν μπορώ να του πω. Δεν έχω ζήσει.
-Συνηθίζεις να ερωτεύεσαι μέσω συγκρίσεων;
-Πολύ προσωπική ερώτηση δε νομίζεις;
-Κουβέντα κάνουμε.
-Η κουβέντα σου μου στοιχίζει πολλά.
-Αν μπορείς να θέσεις εσύ τα όρια αυτής της κουβέντας τότε δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεσαι εδώ.
-Με σιχαίνεσαι.
-Τόσο που θα σε αναλάβω και τσάμπα αν χρειαστεί.
-Η μόνη μου δύναμη είναι το χρήμα λες;
-Η μόνη σου επιρροή.
-Δε συγκρίνω. Ο έρωτας είναι μια γραμμή.
-Τι γραμμή;
-Μια γραμμή. Σαν όνειρο. Δεν μπορείς να πεις τίποτα με σιγουριά. Δεν μπορείς να το διηγηθείς με μια ανάσα.-Δηλαδή έχεις-
-Δηλαδή ξέρω.
-Αυτό δεν είναι μια αλήθεια;
-Είσαι μεγάλος πούστης.

26.11.06

η διασκευή του;..........θαρρώ πρόκειται για πλήρη αποδόμηση............η διασκευή του λες.............τραγουδάμε αλλιώς το ίδιο τραγούδι;........θα 'λεγα, με τον ίδιο τρόπο λέμε κάθε τραγούδι-πώς να μη μοιάσουν στο τέλος όλα...................κάτσε μπερδεύτηκα: τραγουδάμε εννοείς: αγαπάμε. τραγούδι εννοείς τι;
στερητικά σύμφωνα.
ανοιγοκλείνουμε το κεφάλι.
δε σημαδεύουμε. ψάχνουμε.
θες να τα φτιάξουμε δηλαδή εσύ τώρα;
βαριέμαι. κι έχω αγωνία. και συμβαίνουν διάφορα. βρίσκομαι στο κέντρο. δεν ξέρω ποιο ακριβώς κέντρο. ούτε κι αν συμβολίζει κάτι. σαν να περιμένω να μαζευτούν σιγά-σιγά μα ταυτόχρονα άνθρωποι γύρω μου. κι ενώ είμαι στο κέντρο το βλέπω όλο αυτό από πάνω. βλέπω το κεφάλι μου. ένα σκούρο κύκλο. το δάπεδο άσπρο. σαν φράχτης μια περίμετρος. σαν σύρμα. και συμβαίνουν διάφορα. απουσία ήχου. κάτι μπορεί να μετακινήσει την εικόνα. το ξέρω. γεννήθηκα με αυτήν τη γνώση. δεν ξέρω τι. ποιος. τι. όμως δεν πρόκειται για κάτι απόλυτα λογικό. ούτε κι απόλυτα παρανοϊκό. γράφω; νομίζω πως γράφω. αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο που ίσως κάνω, περιμένω. καλώ. η στάση μου είναι μια πρόσκληση. όλοι μας μοιάζουμε με ανοιχτούς φακέλους. τώρα αλλάζει αυτό. είναι προφανές ότι ακολουθώ τη χορογραφία. με μια μικρή καθυστέρηση. τώρα μαθαίνω. βαριέμαι κι έχω αγωνία και συμβαίνουν διάφορα και ακολουθώ μια χορογραφία περιμένοντας ανθρώπους που γνωρίζω μα τους περιμένω σαν να μην τους έχω ξαναδεί - παρ' όλ' αυτά η αγωνία μου δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. ούτε και με τα ονόματα. ο σκοπός με φοβίζει. επειδή στην εικόνα θα ταίριαζε αίμα. και γι' αυτό φοβάμαι ήσυχα. θα μπορούσα να είμαι στο νηπιαγωγείο. εκτός από το σύρμα. ήσυχο παιδί ήμουν πάντα. το στόμα μου ήταν το άνοιγμα μιας σπηλιάς που κανείς δεν τολμούσε να εξερευνήσει. θα έρθουν τώρα. το στόμα μου έμοιαζε με τάφο. τώρα θα έρθουν. τους ετοιμάζω μια έκπληξη. δεν ξέρω τι. δεν κινούμαι. μόνο η κοιλιά μου φουσκώνει. περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, περιμένω.

P A U S E/R E C.

25.11.06

Η απουσία είναι κάτι που συνήθισα·
την αφήνω ελεύθερη όταν πέφτω για ύπνο
-κλείνω, όμως, τις πόρτες της κουζίνας και του μπάνιου
και την ακούω που περιφέρεται ανήσυχη
μέχρι να αποκοιμηθώ.
Πολλά πρωινά τη βρίσκω να ροχαλίζει σα γάτα
πάνω στην κοιλιά μου
και λυπάμαι να την ξυπνήσω. Μένω, λοιπόν, ξαπλωμένος
μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι για τρίτη ή
τέταρτη φορά, κοιτάζοντάς την. Παράλληλα, σκέφτομαι
όλα όσα θα πρέπει να κάνω, όταν πια σηκωθώ,
για να γλιτώσω χρόνο.
Με μιά ξερή πιστολιά την ερωτεύτηκα. Με ανά-
σα γρήγορη και δύσκολη. Ο έρωτάς μου ήταν
ακινησία. Έμμονη ιδέα σαν σιχαμένο έντομο
να το τινάξω από το μέτωπο. Αδύνατο να υπο-
μείνω ένα δεύτερο άνθρωπο στο σώμα μου...


Κωστής Γκιμοσούλης -> Το στόμα κλέφτης -> Χρώμα μολυβί της κάννης [απόσπασμα]
Άνοιξε

Αμέτρητα μέρη του κορμιού
μπορούν να ξεκινήσουν την
ίδια αφήγηση
μα θέλω το στόμα

-λες και μιλά το στόμα!
λες και παράγεται κάτι
την τελευταία στιγμή
και πετάγεται σαν σάλιο
στο φρύδι μου.
Όχι
Λυπάμαι
Όχι

Μίλα , λοιπόν...
στράγγιξε κάποιο τραγούδι σου
και δώσε μου
λέξεις
αλλά να είναι λέξεις
ούτε λόγια, ούτε αισθήματα
Λυπάμαι
Όχι

Στους πίνακες,
μια γραμμή μονάχα
μπορεί να κάνει το στενό
δρόμο

Στους πίνακες μόνο

\υπέροχη λέξη είναι ο αύγουστος - ξεκίνα μ' αυτή

24.11.06

για να σε δω τώρα...





η

θέση

αυτή

είναι

ελεύθερη


-μήπως δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό;
-ποιο;
-που σκαλίζουμε στην άμμο
-γιατι;
-κι άμα βρούμε κάτι;
-καλύτερα
-μα δε θα 'ναι δικό μας
-τι είναι δικό μας;
-αυτά που μας χαρίζουν
-όχι ποτέ
-τι είναι δικό μας;
-τίποτα
-κι άμα βρούμε κάτι;
-το παίρνουμε. το κρατάμε. αλλά δεν είναι δικό μας.
-τότε γιατί το θέλουμε;
-τότε γιατί σκάβουμε;
-νόμιζα πως θα φτιάχναμε αυλάκια.
-μου αρέσουν οι κόκκοι της άμμου κάτω απ' τα νύχια.

23.11.06

σημειώσεις στα μαθήματα των κύριων Π.Ο, Ε.Μ και Γ.Λ


... μη σε νοιάζει. Θα φτιάξουμε χρόνο απ' την αρχή

είσαι ένας σκύλος
κι όμως
έχεις φτερά σαν των ανθρώπων

στον ύπνο μου βλέπω
αποσπάσματά σου

τα μάτια σου μυρίζουν
μουσκεμμένο χώμα

κι έχει το σώμα σου
έν' άκαρδο σχήμα

προσπάθησα πολλές φορές

μα κρύβεσαι βαθύτερα
και ακόμη βαθύτερα
σαν αντικρυστοί καθρέφτες

να υπάρχουν γύρω μου

μονάχα τ' όνομά σου δεν
πολλαπλασίαζεται

-τώρα είμαστε ξένοι. πάλι.
πρέπει μέσα μας μόνο
ν' αγαπιόμαστε

[ από πεσμένο δέντρο
άφραστοι καρποί ]

σπαραγμός
μια για πάντα
300 νήπια
πέρασαν από κάτω μου
300 νήπια
ασχημομούρικα
και σγουρομάλλικα
σαν κουτάβια αρρωστημένα,
καθώς περπατούσα με τα πόδια ανοιχτά
πέρασαν από κάτω μου
χαρούμενα
και μπήκανε στα σχολικά.

[δίπλα τους περπατούσαν
κι οι δασκάλες - γέμιζε το πεζοδρόμιο,
οι άνθρωποι ενοχλήθηκαν

300 νήπια πέρασαν από κάτω μου
όπως τότε που παίζαμε -θυμάσαι;
γυμνοί, τα σπιτάκια]

22.11.06

ψυχρό δέρμα
διάχυτο

ήρθα χωρίς τα σύνεργα
-θα φύγω όπως ήρθα λοιπόν

βουτηγμένος
-κι όμως στεγνός-
στη σύνοψη

δε λέγεται βλέμμα
ούτε και κοίταγμα
ούτε και ξέρω πώς λέγεται

μα είναι ωραίο

είναι δικό μας

εσύ το προκάλεσες
εγώ το εξαντλώ

είμαι εδώ για ν' αφήσεις το χέρι του.
και θα το κάνεις. μέσα σου το έκανες ήδη.

κανένα από τα χρώματα εδώ μέσα δε σου ταιριάζει.
να βγεις έξω.
τώρα. να βγεις.
να ξέρω.

σε βρίσκω εξαιρετικό.
σε χάνω στο πλήθος
κοντέ
άσχημε
ξινομούρη

20.11.06

σημειώσεις στο μάθημα του κύριου Θ.Γ

σα μασημένη τροφή σφηνωμένη ανάμεσα στα ούλα και τα δόντια, πίσω-πίσω
κι ως τώρα που 'ναι βράδυ κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί ν' ακούσει
σε λίγο θα βουρτσίσω τα δόντια μου καλά και θα το
φτύσω στο νιπτήρα καθώς θα ξεπλένω το στόμα μου


βαφτίζω απ' την αρχή τα σημεία μου

θα μάθω να παίζω και να νοσώ

κοίτα πώς φέγγει ο ακροβάτης σα θαύμα

μέχρι ν' ακούσεις τον ήχο που κάνουν τα σπλάχνα μου όταν πετούν

πέτρες πετούσαν στα σύννεφα, να φύγουν

πώς σου 'μοιαζαν οι πόρτες του ήσυχου σπιτιού
το πάτωμα πώς ταίριαζε με τ' αδειανό κρεβάτι
ξεχαστήκαμε

για λίγο
λίγες φορές κάθε μέρα
θυμάται πως πέρασαν μήνες από την πρώτη φορά που σ' είδε
- μήνες κι από την τελευταία.

συνέχεια σου ζητώ να πάψεις
και πάντα εσύ σωπαίνεις
μα δε σου ζήτησα αυτό
κι ούτε να έρθεις θέλω.
Τη βρύση, μόνο, νοσταλγώ, πώς άνοιγες.

Σήμερα είναι η σειρά μου να βάλω τα παπούτσια. Μα έχει βροχή.
Και θα τα φέρω πίσω λασπωμένα. Και τι τα νοιάζει η Κυριακή τα ντροπιασμένα πόδια.
Πάλι μαζί μου θα τα βάλει ο αδερφός μου.
Λες κι έφτιαξα εγώ τα σύννεφα, από άχτι που μου κληρώθηκε η μέρα αυτή, ξυπόλητος
να μη γυρνώ...

Ο έρωτας έχει δυο χέρια και τρία πόδια

BEAUTY TO BEGIN w i t h