VACIO

Χώροι όπου γιόρτασα
Το πρώτο μου τέλος
Κι ύστερα ανέβηκε σκάλες
Ο ήλιος
Καταπίνοντας σκόνη

Χόρευες και σου έλεγα
Ακίνητη! Μείνε λίγο ακίνητη…

Τυφλοί
Οριζόντιοι
Στην κοιλιά της γης
Με την ίδια απαράλλαχτη ανάσα
Με χαμόγελα πέλματα

Ψηλώσαμε
Κάνοντας ένα τσιγάρο
Που το κρατούσες εσύ

Εγώ φωτογράφιζα με τα αστεία μου
Το στήθος σου πίσω απ’ τους καπνούς

[ Το ξέρω απ’ έξω το σκαλοπάτι που λείπει
Θυμάμαι
Πού είμαι
Και πώς χανόμαστε ]

τι ξέρεις για τα Χριστούγεννα

1] Τα καλύτερα κουραμπιεδάκια είναι αυτά που σου φέρνει η γειτόνισσα.

2] Είναι και τα λιγότερα φυσικά.

3] Οι άνθρωποι δεν είναι χαρούμενοι επειδή γιορτάζουν τη γέννηση του Χριστού.

4] Είναι όμως αληθινά χαρούμενοι.

5] Καθένας για προσωπικούς λόγους.

6] Οι παρέες είναι μεγαλύτερες.

7] Οι άνθρωποι όμως είναι οι ίδιοι.

8] Η διάθεση για απερίσκεπτο σεξ είναι μικρότερη, λόγω κρύου.

9] Η όρεξη για ρομάντζο μεγαλύτερη, για τον ίδιο λόγο.

10] Είναι εύκολο να καταλάβεις ποιος φοράει για πρώτη φορά κοστούμι.

11] Τα ρούχα που βλέπεις στις βιτρίνες και κοροιδεύεις, θα τα ξαναδείς την παραμονή της πρωτοχρονιάς φορεμένα.

12] Τότε θα κοροιδεύεις περισσότερο.

13] Κάποιοι θα κοροιδεύουν εσένα.

14] Κανείς δεν ενδιαφέρεται όμως.

15] Θα πάρεις κιλά κι ας μη φας τίποτα.

16] Θα τα χάσεις.

17] Θα τα ξαναπάρεις πριν το καλοκαίρι.

18] Μαλακία...

Μου το είπες, Λόλα, μου το είπες… «Πρόσεχε τι εύχεσαι!»

Σε αγνόησα, Λόλα, μου φάνηκε τετριμμένο…

Κυριολεκτικά πήρα το πρώτο αεροπλάνο, άσχετο αν αυτό απογειώθηκε μιάμιση ώρα καθυστερημένο, χρονικό διάστημα στο οποίο παραλίγο να βάλω τα κλάματα αρκετές φορές, έσκασα στα γέλια περισσότερες, μόνος ολομόναχος στην έξοδο Β22 - τι μόνος δηλαδή…χιλιάδες ήμασταν οι άγνωστοι εκεί μέσα στο μελισσοκόφηνο…ουρά στον έλεγχο χειραποσκευών, στο τσακ γλίτωσα τον σωματικό έλεγχο γαμώτο, ουρά στο μικροσκοπικό εσπρέσο-σταντ [τα συγχαρητήρια μου στην κυριούλα με το παγωμένο χαμόγελο που, όπως πήρε το αυτί μου, βρισκόταν εκεί από τις 4.30 το πρωί και η κατάσταση από εκείνη την ώρα ήταν ίδια.] Κάποιοι, λέγανε στο GATE, απεργούσαν μέχρι λίγο πριν φτάσω και γι’ αυτό ο χαμός. Ήρθα παιδιά μου! Μπρος δουλειά τώρα! Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των ειδών, προορισμών, σεξουαλικών προσανατολισμών, σκυλιά, γατιά, μωρά και άλλα ζώα [ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ στο σιχαμένο τεριεδάκι που πέρασε μπροστά μου έξαφνα και σκόνταψα στο λουράκι του κι έπειτα έπεσα πάνω στο 2μετρο παχουλό πρώην μπόντυ-μπίλντερ καραφλό αφεντικό του, ο οποιός κατάλαβε ότι είχαμε συγκρουστεί όταν πια του ζήτησα συγγνώμη…]

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Φορτωμένος το τσαντάκι, την τσάντα πλάτης και το βαλιτσάκι με το λαπτοπ, με μια ουροδόχο κύστη στο μέγεθος της βαλίτσας της κυριούλας που παραλίγο να μου πάρει τη θέση στην ουρά για το τσεκ-ιν νωρίτερα, αλλά εγώ πήρα ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ κι έτσι κατάλαβε ποια ήταν η θέση της, με ανάγκη για τσιγάρο και καφέ ανεκδιήγητη καθώς μετά το τσεκ-ιν ο κυριούλης στο ταμείο με είχε παροτρύνει να μη χασομερήσω στα ντιούτη-φρη και στα μακντόναλντς γιατί με περίμενε γολγοθάς πριν το GATE, με ένα πουλί να μεγαλώνει συνεχώς και να σληραίνει γιατί πάντα μου συμβαίνει αυτό όταν χάνω κάθε ίχνος προσωπικού χώρου, άκουγα τις εξηγήσεις που έδινε ο τύπος -που κάποια στιγμή θα μας τσέκαρε τις κάρτες επιβίβασης και θα μας έβαζε σαν μάνα στο λεωφορείο- στους πελαγωμένους wannabe επιβάτες, ακόμη και άλλων αεροπορικών εταιριών [ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΗΤΑΝ ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ] και σκεφτόμουν να! πού χρειάζεται ο γκόμενος. Δεν είχα σε ποιον να γκρινιάξω, σε ποιον να αφήσω τα μπαγκάζια για να πάω να κατουρήσω, ποιον να παρακαλέσω να μου φέρει έναν εσπρέσο, ποιον να προκαλώ να μου κάνει διάφορα πράγματα κρυφά και διακριτικά ανάμεσα σε τόσο κόσμο… Κάπου εκεί έκλαψα αλλά για άλλο λόγο δε θυμάμαι τώρα…Και κάπου εκεί άνοιξε το GATE, μπήκαμε στο λεωφορείο, φτάσαμε στο αεροπλάνο, μπήκαμε χαρούμενοι όλοι μέσα, οι μισοί από μπροστά οι άλλοι μισοί από πίσω, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις σε αυτή τη ζωή, κάθησα στη θέση μου που φυσικά ήταν δίπλα στο φτερό μην τυχόν και δω τη Νίσυρο από ψηλά ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ, χαμογέλασα στην πολύτεκνη κυρία που κάθισε δίπλα μου και αποκοιμήθηκε πάραυτα με τη μούρη χωμένη στο AEGEAN BLUE που μπορούμε να το πάρουμε και σπίτι μας, ενώ την κάρτα με τις οδηγίες ασφαλείας δεν μπορούμε κι άνοιξα το τετράδιο μου για να γράαααψω… Θυμήθηκα εσένα Λόλα και το έκλεισα. Να γράψω τι; Αφού δε σκέφτηκα κάτι. Δε συνέβη κάτι. Στην πρώτη αναταραχή θα το άνοιγα, θα έγραφα σημείωμα σε αγαπημένους και θα το έβαζα ανάμεσα στα δόντια, μαζί με την ταυτότητά μου. Ναι ήμουν σίγουρος για μερικά λεπτά πως δε θα έφτανα σπίτι.

Εν μέρει είχα δίκιο. Έφτασα. Αλλά δεν ήταν το σπίτι μου εκείνο στο οποίο μπήκα. Σπίτι μου είναι εκείνο που μυρίζει σκύλος, που περπατάς και κολλάνε πάνω σου τρίχες από τη γάτα, που παντού βρίσκεις λοσιόν σώματος της μαμάς κι ακούς τις παντόφλες της, φλαπ-φλαπ, στο μάρμαρο όταν έρχεται να σε αγκαλιάσει και το πρωί όταν σηκώνεται για να βγάλει τη Μαλού βόλτα.

Τίποτα. Λείπουν όλοι. Κι εγώ είμαι εδώ επειδή αυτή ήταν η ευχή μου. Να είμαι σπίτι. Μα σε αυτό το σπίτι δεν έχω πετάξει ποτέ τα σκουπίδια, δεν ξέρω πώς λειτουργεί το πλυντήριο, δεν έχω αλλάξει σεντόνια… Δεν είναι το σπίτι μου αυτό. Είναι άδειο και καθαρό κι έχει μια ολοκαίνουρια, πανάκριβη τηλεόραση, στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς, που πιάνει NOVA.

Στο κρεβάτι σου δίχως εσένα
με κοίμησαν
Μαγεύεις ρυθμούς σε ταυτόχρονες πρόζες
αλλού

Στο στήθος σου δεν πιάνει
καμία κολώνια
Το άγγιζα για χρόνια εγώ
με τα διάσπαρτα χέρια μου

Όταν σε κοίταζα
δεν είχαν ανάγκη τα μάτια μου
ούτε τα μάτια σου, ούτε τα μαλλιά
σου
Κι έβλεπα λίγα μονάχα σημεία της γης

Που ‘μοιαζαν ξένα
- ίσως και να ‘ταν

Η Λόλα πιστεύει πως το έχω παρακάνει.

Σταμάτα να γράφεις...τόσο πολύ! Να είσαι και να φεύγεις δε σου αρέσει; Ή μήπως δε θυμάμαι καλά;

Καλά θυμάται η Λόλα.

ΒΡΗΚΑ

ΕΥΧΗ!


γεια!

ακούω αυτό, αυτό, αυτό και αυτό

μπορώ να σε συνηθίσω σε αυτήν την ένταση
ζαχαρόκλευκλρό μου ριγέ μασημένο
μου είπαν πριν σου πω:
μου είπαν:

κάνε πάλι τα μαγικά σου
συγχώρησε

πριν σου πω:
περπατώ έτσι επειδή μούδιασε η καρδιά μου
και δε νιώθω το βάρος της

έκανα το zoom-out που μου είπε ο Νικόλας ότι κάνει όταν πονάει.
ένιωσα πολύ μόνος. δε θα το ξανακάνω.

h e c a n ' t b e

ΕΥΧΗ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ

Η Λόλα με παρακάλεσε -στα πόδια μου έπεσε- να μην γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα.

Θα μου διαλύσεις την ψυχή είμαι σίγουρη. Θα γράψεις για κουραμπιέδες τέρατα και μελομακάρονα που σου θυμίζουν κάτι-κάποιον και τι ύπουλα που είναι τα μελομακάρονα και το δέντρο είναι φάντασμα και σιωπές και νεκρά παιδιά στην πόρτα σου με τρίγωνα από κόκκαλα ανθρώπων και χορωδίες σιωπής ή αδέσποτων ζώων, μπορεί να σε πιάσει το φιλανθρωπικό σου -αν και αμφιβάλλω- και να βάλεις φωτογραφίες από κάθε άστεγο που συναντάς στο δρόμο για τη σχολή και να γράψεις άκυρα σχόλια όπως "κοίτα τι όμορφα που είναι τα χέρια του, αυτός ίσως κάποτε να έπαιζε πιάνο" και τα λοιπά. Αν θες να γράψεις για τα Χριστούγεννα, γράψε σε παρακαλώ κάτι εύθυμο, στόλισε το σπίτι σου και φωτογράφισέ το, δε θέλω να δω ούτε το πουλί σου, ούτε τη γλώσσα σου, ούτε τους κάλους στα πόδια σου, δε θέλω να σε δω να περπατάς πάνω σε σπασμένους γλόμπους. Ζωγράφισε ένα δέντρο όπως κάναμε στο νηπιαγωγείο και κάνε μια ευχή. Μπορείς;

3

-Νομίζω είμαι εθισμένος καπνιστής...
-Καπνίζεις 200 χρόνια, τώρα το κατάλαβες;
-Αν δεν καπνίσω σύντομα θα αρχίσω να κλαίω!
-Έχεις αντέξει περισσότερο...
-Τώρα όμως ήμουν προετοιμασμένος για ημίωρη πτήση. Αυτό που κάνουμε σβούρες και βλέπω κάτω το αεροδρόμιο είναι μαρτύριο. Ας πάμε να προσγειωθούμε αλλού! Ας κάνουν κλήρωση να καπνίσουν 5 άτομα!
-Κι αν δεν κληρωθείς;
-Είμαι τυχερός άνθρωπος.
-Από πού το έχεις συμπεράνει; Έναν ευτυχισμένο άνθρωπο συνάντησες σήμερα και δες τον τώρα πώς είναι...
-Βρήκα εσένα κάποτε όμως...
-Ναι, εμένα σου πήρε μερικά χρόνια να με καταστρέψεις...
-Μαλάκα.
-Είσαι τυχερός για εσένα. Για τους άλλους είσαι σκέτο μαύρο σύννεφο.
-Σταμάτα! Δεν είμαι! Το ξέρεις ότι με πληγώνει να με λες γκαντέμη...
-Μωρό μου έπρεπε να είχαμε προσγειωθεί εδώ και ένα τέταρτο.
-Και φταίω εγώ; Όλοι εδώ μέσα έχουν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας δηλαδή;
-Το αγόρι σου...
-Τι;
-Κλαίει.
-Όχι έχει συνάχι.
-Μπα;
-Τα χαρτομάντηλα; Τα πράσινα;
-Α ναι...
-Εκτός κι αν κλαίει...είδες τα μάτια του;
-Όχι. Απλώς ρουφάει τη μύτη του συνέχεια. Σίχαμα.
-Και τι να κάνει; Μπορεί να του τελείωσαν.
-Μπορεί να σου έδωσε το τελευταίο γκαντέμη.
-Κόφτο!
-Σκεφτόμουν...αν πεθάνουμε...είναι ωραίο που είμαστε μαζί δεν είναι;
-Αρκεί να μην επιβιώσει ο ένας.
-Ναι θα ήταν φρικτό. Όχι τίποτα άλλο, κάνεις τα καλύτερα τσιμπούκια.
-Πάνε τα 20 δευτερόλεπτα τρυφερότητας... Κι άλλωστε μαλάκα, μπορεί να πεθάνεις εσύ!
-Μη φωνάζεις θα πανικοβληθεί ο κόσμος.
-Πλάκα θα είχε.
-Τι θα έκανες...αν ο πιλότος μας ανακοίνωνε ότι...τελοσπάντων...δεν...και ότι πρέπει να-
-Θα σε φιλούσα, θα σου έκοβα με τα δόντια τη γλώσσα και θα την κατάπινα.
-Δε θα μιλούσες στο αγόρι;
-Είσαι τρελός...
-Ενώ εσύ που θα μου ξερίζωνες τη γλώσσα...
-Σ' αγαπάω. Η γλώσσα σου μου ανήκει. Δε δέχομαι να πεθάνω χωρίς αυτή.
-Κι εγώ;
-Εσύ δε θα πεθάνεις.
-Γιατί;
-Απαγορεύεται.
-Και θα μείνω χωρίς γλώσσα;
-Θα την έχω εγώ. Θεέ μου ας πέσουμε σε στεριά να βρουν τα πτώματα. Όχι στο βυθό...
-Ξέρεις...
-Τι;
-Αυτό που είπες.
-Ναι.
-Με συγκίνησε. Με αγαπάς.
-Κι εσύ μ' αγαπάς.

2

-Γαμώ τις αναταράξεις μου...
-Χέστη.
-Δε φοβάμαι, απλώς μου τη δίνει - πες μου τώρα ότι σου αρέσει που πηγαίνουμε πάνω-κάτω!
-Κόψε φάτσες όμως... έχει πολύ ενδιαφέρον.
-Πάλι κοιτάς τον κόσμο! Κοίτα πώς θα σώσεις το τομάρι σου σε περίπτωση που...
-Θα με σώσεις εσύ, είμαι σίγουρος.
-Δε θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει η προσγείωση;
-Το αγόρι...
-Αν ξαναπείς κουβέντα για το παιδί θα φας σφαλιάρα! Μας έχει πάρει χαμπάρι.
-Δεν έχει σηκώσει το κεφάλι του καθόλου. Κι άλλωστε δε λέμε κάτι κακό.
-Δε λέμε. Λες. Δε λες εσύ δηλαδή. Εγώ δε μίλησα.
-Άμα δηλαδή μας ακούσει και τα πάρει κι έρθει εδώ να μας πλακώσει στο ξύλο, θα πεις ότι δεν έφταιγες εσύ και θα δείξεις εμένα;
-Το θες το ξύλο σου, είδες;
-Πάντως... Η αλήθεια είναι... Μη θυμώσεις...
-Θα θυμώσω. Πάντα όταν λες μη θυμώσεις, είναι για κάτι που ξέρεις ότι θα θυμώσω. Πες καλύτερα: Μη δείξεις το θυμό σου και θα δω τι μπορώ να κάνω...
-Του μίλησα.
-Του παιδιού;
-Ναι. Στο αεροδρόμιο. Τον πέτυχα στις τουαλέτες.
-Να τις κόψεις τις τουαλέτες. Έχεις σχέση.
-Σταμάτα. Εννοώ... Δεν εννοώ του την έπεσα. Είχε ανοίξει κάποιο άρωμα που είχε αγοράσει και τον ρώτησα ποιο ήταν.
-Απλή περιέργεια...
-Μου θύμησε κάτι. Φαινόταν πολύ χαρούμενος. Λες και έψαχνε το άρωμα παντού.
-Τι σου θύμησε;
-Δε θυμάμαι τώρα. Ξέρεις πώς είναι οι μυρωδιές.
-Και τι σου είπε;
-Μου είπε το άρωμα. Ξέχασα πώς το λένε. Και με ρώτησε αν μου άρεσε. Μου φάνηκε πολύ κοινωνικός, ευδιάθετος. Του είπα όχι ευχαριστώ και μπήκα να κατουρήσω. Όταν βγήκα ήταν ακόμα εκεί κι έψαχνε κάτι στην τσάντα του -όχι αγχωμένος απλώς έψαχνε και τον ρώτησα αν έχασε κάτι και μου είπε την ταυτότητά του. Άλλοι δεν την αποκτούν ποτέ του λέω κι όσοι την αποκτούν παλεύουν να την αλλάξουν. Το έπιασε και γέλασε, αλλά αληθινά όχι συγκαταβατικά. Αν τον έβλεπα τώρα πρώτη φορά, έτσι όπως κάθεται, θα έλεγα πως αυτό το αγόρι δεν έχει χαμογελάσει ποτέ στη ζωή του ή έχει πάρα πολλά χρόνια να χαμογελάσει. Γι' αυτό σου λέω μου κάνει εντύπωση.
-Και μετά τι έγινε;
-Τίποτα, έπλυνα τα χέρια μου κι έφυγα. Τον άφησα εκεί. Τον ξαναείδα στην πύλη και τώρα εδώ.
-Κι απ' όλα όσα έγιναν, τι δε μου έχεις πει ακόμα;
-Γι' αυτό σε αγαπάω ρε πούστη μου...
-Σ' ακούω.
-Όταν έπλυνα τα χέρια μου, δεν είχε χαρτί και πήγα να πιάσω κωλόχαρτο και μου είπε άσε καλύτερα θα κολλήσει όλο στο χέρι σου μετά και μου έδωσε ένα χαρτομάντηλο από αυτά που είχε. Ήταν πράσινο και μύριζε μέντα κι ήταν απίστευτα απαλό. Αυτό.
-Αυτό;
-Ναι. Γι' αυτό σου λέω! Να πάω να του μιλήσω; Κάτι του έχει συμβεί!
-Όσο είναι αναμμένο το φωτάκι δεν πας πουθενά.
-Μα μετά θα προσγειωθούμε...
-Του μιλάς στο αεροδρόμιο. Κάλεσέ τον και για φαγητό!
-Καταλαβαίνεις γιατί τον νοιάζομαι ή νομίζεις ότι απλώς τον γουστάρω και μαλακίες;
-Δεν προσπαθώ πια να σε καταλάβω. Απλώς σε πιστεύω.
-Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!
-Χαζέ. Αν ήμουν η μάνα σου δε θα σε γαμούσα 20 χρόνια.

Με ρωτούσαν που πήγαν τα ρούχα μου
και τα φορούσα όλα
μέχρι και το κίτρινο κασκόλ του Ψ έπνιγε το λαιμό μου.
Ποια ρούχα μου; Αφού τα φοράω όλα. Μέχρι και το κίτρινο κασκόλ του Ψ!
Τα κορίτσια δεν απαντούσαν σε αυτό, τα αγόρια όμως, σκαρφαλωμένα στους λόφους
αποδοκίμαζαν κάθε μου ψευδαίσθηση. Τίναζαν τα δικά τους κίτρινα κασκόλ στον αέρα
και σφύριζαν με τα δάχτυλα. Πράγματι, στη θέα των αμέτρητων κίτρινων κασκόλ, πείστηκα
πως το δικό μου δεν υπήρχε και τόσο.
Εντάξει, μόνο ο λαιμός μου είναι γυμνός.
Όμως, πριν τελειώσω τη φράση μου, ένα κορίτσι με είχε πυροβολήσει εκεί με κάποιο σιωπηλό όπλο.
Κι από μια τρύπα μικρότερη από αυτή των αυτιών έβγαινε αίμα που τύλιγε το λαιμό μου κι έπηζε. Κούρνιαζε στους ώμους για λίγο, ύστερα συνέχιζε προς το σβέρκο και από 'κει κατέβαινε τη ράχη μου.
Ένιωσα μια πρωτόγνωρη ζέστη όταν τρύπωσε πάλι στο σώμα μου και ταυτόχρονα μια ανυπόφορη ηδονή - όλοι με κοιτούσαν ικανοποιημένοι και τα κεφάλια τους μεγάλωναν γύρω μου ασταμάτητα, ώσπου δημιούργησαν μια στέγη, ένα θόλο πάνω από το δικό μου κεφάλι.
Δεν έβλεπα πια τους λόφους κι ούτε ξεχώριζα τα αγόρια από τα κορίτσια. Ήταν πιο όμορφο κι από εκείνο του ύπνου, το συναίσθημα - γιατί ερχόταν από έξω, δεν πήγαζε από εμένα. Ήταν ένα συναίσθημα-επισκέπτης. Μύριζε τρυφερή μούχλα το καινούριο μου σπίτι.

σαν να σου δείχνω για πρώτη φορά το πρόσωπό μου
ντρέπομαι
και τρέμω
σαν να έχω αφήσει ανοιχτό το παράθυρο της κουζίνας
νυστάζω όμως
και δε θέλω να σηκωθώ από τον καναπέ
και δε θέλω να πάψω να σου δείχνω το πρόσωπό μου
τεντώνομαι σαν να μην είσαι εδώ
σε κλοτσάω και ρίχνεις την κούπα σου
" πιες τον δικό μου αν μου έφτιαξες "
" show me the whore you really are "
" but above all, I am a kisser "

missing file

1

-Τον βλέπεις αυτόν δίπλα σου;
-Ποιον;
-Αυτόν που κάθεται εκεί. Με το περιοδικό.
-Ε, τι;
-Όταν μπήκε στο αεροπλάνο, ήταν 20 χρονών.
-Τώρα δεν είναι;
-Εσένα πώς σου φαίνεται;
-Μικροδείχνει.
-Όχι. Μεγάλωσε. Κάτι συνέβη. Δεν είναι 20 και σίγουρα δεν είναι μικρότερος. Όταν μπήκε φαίνοταν από το περπάτημά του, από τον τρόπο που σήκωσε το βαλιτσάκι για να το βάλει πάνω, ότι ήταν μικρός. Τον είδες πριν λίγο, όταν πήγε τουαλέτα; Ο παππούς μου, λίγες μέρες πριν πεθάνει, είχε περισσότερη ενέργεια.
-Μπορεί να είναι κουρασμένος.
-Τι τον κούρασε;
-Το ταξίδι, ξέρω 'γω...
-Πετάμε λιγότερο από είκοσι λεπτά και σου λέω τον είδα νωρίτερα κι έσφυζε από ζωή. Κοίτα το βλέμμα του.
-Μα διαβάζει τον διαφημιστικό κατάλογο του αεροπλάνου, πώς θα έπρεπε να είναι το βλέμμα του;
-Οι νέοι όταν διαβάζουν κάτι βαρετό που δεν τους ενδιαφέρει έχουν το βλέμμα της σκέψης. Το μυαλό τους ταξιδεύει, σκέφτονται τον προορισμό, ή πως θα κρύψουν τη στύση τους όταν σηκωθούν από το κάθισμα - οι νέοι καυλώνουν στα αεροπλάνα. Αυτός εδώ, δε σκέφτεται. Θυμάται. Και χωρίς εικόνες μάλιστα. Πώς να το πω... αναπολεί; Νοσταλγεί; Είναι τόσο κουρασμένος που δεν υποφέρει. Δε βιάζεται. Όλοι βιαζόμαστε να φτάσουμε, αλλιώς γιατί πετάμε με την πρώτη πρωινή;
-Μα είναι νεαρός! Παραλογίζεσαι... Είναι ένα όμορφο αγόρι που ταξιδεύει για κάποιο λόγο όπως όλοι μας και που σε αντίθεση με εσένα, είναι ήρεμο, ήσυχο και κουρασμένο.
-Δε διαφωνώ. Και όμορφος είναι και ήρεμος και κουρασμένος. Μα κοίτα ΠΟΣΟ κουρασμένος!
-Μπορεί να ξενύχτησε και να του βγήκε τώρα. Θυμάσαι όταν πετούσαμε μεθυσμένοι. Στο αεροδρόμιο χοροπηδούσαμε μες στην τρελή χαρά και μόλις δέναμε τις ζώνες μας γίνομαστε διακόσια κιλά.
-Δε μου μοιάζει να καλοπερνούσε το βράδυ που πέρασε. Μπορεί βέβαια... αλλά δε μου μοιάζει. Και το άλλο! Πετάει μόνος του. Κι όμως δεν κάθεται στο παράθυρο. Οι νέοι πάντα ζητούν θέση στο παράθυρο και κοιτάνε τα νησιά από κάτω, βγάζουν φωτογραφίες - σε έπιανε υστερία όταν δεν μπορούσες να αναγνωρίσεις ποιο νησί βρισκόταν από κάτω. Αυτός γιατί κάθεται στο διάδρομο;
-Δε με έπιανε υστερία.
-Μέχρι και τον πιλότο είχαμε ρωτήσει μια φορά!
-Νομίζω πως το αγόρι σου είναι απλώς στενοχωρημένο.
-Πώς γέρασε έτσι... Εμάς μας πήρε χρόνια. Κι άλλα τόσα μέχρι να καταλάβουμε ότι γεράσαμε.
-Μεγαλώσαμε. Δε γεράσαμε.
-Μας παίρνει μισή ώρα για να χύσουμε όταν μαλακιζόμαστε. Γεράσαμε.
-Μισή ώρα σου παίρνει εσένα που σκέφτεσαι ό,τι σου κατέβει την ώρα που...
-Ναι... η μαλακία δεν έχει την ίδια αξία καθώς μεγαλώνεις.
-Ακόμα κι όταν σου το κάνω εγώ;
-Τώρα πια όταν μου το κάνεις εσύ, σκέφτομαι πόσο γεράσαμε. Νομίζω πως το αγόρι θα αργεί περισσότερο κι από εμάς!
-Νομίζω πως το αγόρι σου, τράβηξε μια μαλακία όταν πήγε τουαλέτα και γι' αυτό είναι έτσι κουρασμένο.
-Να πάω να του μιλήσω;
-Κλείσε τη ζώνη σου.
-Να πάω;
-Κλείσε τη ζώνη σου, άναψε το φωτάκι.

dress-code: 22

" ...ήθελα να σε δαγκώσω. δεν το έκανα. ήθελα να το νιώσω. δεν το ζήτησα.
πιπιλούσα το τριχωτό σου πέος κι εσύ ροχάλιζες. τι ηδονή για την ανταγωνιστική σου γαλήνη..."

Δεν υπάρχουν τοίχοι. υπάρχει μόνο μια σιωπή γεμάτη κάδρα.
Στο μυαλό μου κρέμονται καλώδια. Κουνιούνται σε κάθε μου ανάσα.
γαργαλάνε τον ουρανίσκο μου και πρέπει να βγάλω αυτόν
τον τρομακτικό ήχο για να ξυστώ. Και ποτέ δεν ανακουφίζομαι.
Ο φόβος πονάει. Ο πόνος όχι. Γι' αυτό δε θα κόψω
τα νύχια μου ξανά. Γι' αυτό με χορταίνουν οι οσμές.

Περπατούσα κάμποσα μέτρα πιο μπροστά από τους άλλους, με τα κακόμοιρα

μαλλιά μου στο κεφάλι και τις ιδρωμένες μασχάλες κάτω απ' τη ζακέτα. Με κοίταξε

ένας τύπος, αλλά δεν κοίταξε τα μαλλιά μου, ούτε τα μάτια μου, ούτε τα πόδια μου.

Δεν κοιτούσε κάτι πάνω μου, αλλά θα ήταν παράτολμο να πω ότι κοιτούσε γενικά ή

συνολικά εμένα. Αντιλαμβανόμουν μονάχα το αποτέλεσμα κι όχι τον τρόπο. Ένιωθα

τυχερός που ενώ υπήρχε τόσος κόσμος γύρω μου, μπροστά μου, πίσω μου, κανείς

δε στεκόταν εμπόδιο στο βηματισμό μου που όπως πάντα ακολουθούσε πιστά το

ρυθμό του τραγουδιού που έλεγα από μέσα μου. Κι έτσι έφτασα γρήγορα στην

πλατεία. Νομίζω πως πέραν της εκκλησίας, δεν υπήρχε κάτι άλλο. Ούτε καν η

εκκλησία. Το φως της μόνο. Είχα προσπεράσει τον τύπο που με είχε κοιτάξει μα τον

είδα μπροστά μου πάλι. Στεκόταν στη μέση της πλατείας. Και στριφογύριζε με τα

χέρια ανοιχτά και τις παλάμες προς τα πάνω σαν να απολάμβανε τη βροχή ή το

χιόνι. Φυσικά δεν έβρεχε και δε χιόνιζε. Έτριψα τα μάτια μου με μοναξιά κι ένιωσα

πίσω μου τους φίλους μου να πλησιάζουν. Έτρεξα προς το μέρος του παράξενου

τύπου και τον αγκάλιασα, σίγουρος πως θα ανταπέδιδε.

όλες οι εποχές είναι ίδιες έτσι

"
there is this guy

he wants me to go find him

at this bar

he seems nice

he's so beefy and muscular but i guess he wants to be fucked by twinky slim guys like me

i'd rather stay with my virtual new friend watching him drinking wine naked on my screen

"

Σ ' αγαπάω μ ' έναν καινούριο θάνατο

σαν να υπάρχω ξαφνικά

μέσα σε φούσκες

χιλιάδες φορές πάνω απ ' τα πιάτα.

Μας διέκοψαν την ώρα που χορεύαμε.

Με δυο σφαίρες

κάνουμε παρέα - έχει πλάκα

s i d e S

με είδα πάλι από ψηλά
κι έτσι σταμάτησα
μαμά όχι
μαμά ναι

έχει ορέξεις και μιλά
η γη που πάτησα
μαμά όχι
μαμά ναι

εσύ
η μόνη μου καλοσύνη

recovery/erased/re-

Με παγωμένα χέρια σε ποιον να γράψεις

σε ποιον να γράψεις
και ποιον να χαράξεις στο δέρμα σου
με ποιον θα φτάσεις σ' ανώμαλο χάος
-------
Θα μας σώσει η άνοιξη
Θα ενωθούμε μπροστά της

Με θαυμάσια στοργή
θα μας δικάσει
το αγαπημένο μας και

Κορμιά θα μας δωθούν
αμέτρητα
να γίνουμε άλλοι

κορμιά θα μας δωθούν αμέτρητα

"καφέ..."

ΣΟΥ ΣΥΓΧΩΡΩ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ

Μασώ καλά
την τροφή σου
παιδί μου

Μη μυρίζεις άλλο το στόμα μου



Μέσα από τρύπες
είδαμε λίγο
είδαμε ήλιο

Έχουμε θέση στο στρατόπεδο
Είμαστε βήματα
σε απόκρημνες στροφές

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ;

\ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ /

θα σκορπίσω τα λιγοστά μου χρήματα
δίχως δεύτερη σκέψη. θα αγοράσω ρούχα, σοκολάτες και ναρκωτικά
και θα κλειστώ στο σπίτι. θα πλένω τα δόντια μου μέχρι να αστράψουν
και το κορμί μου μέχρι ν' ασπρίσει κι αυτό. θα απαλλάξω το σπίτι από όλες
τις μαλακίες που μαζεύω τόσα χρόνια-θα αδειάσουν συρτάρια, ντουλάπια και κουτιά.
θα ρίξω τις γαμημένες πορτοκαλί κουρτίνες στη χλωρίνη κι όλα τα άσπρα βρακιά μου [και
αυτό με το ροζ λάστιχο και αυτό με τα στρατιωτάκια]. θα αγοράσω μια κούτα τσιγάρα, μπαταρίες και λάμπες. θα αγοράσω βιβλία που θα διαβάσω πιθανώς σε δέκα χρόνια. θα κόψω
κι άλλο τα μαλλιά μου μέχρι να φανεί ότι κουρεύτηκα μόνος μου. μέχρι να φανεί γιατί το έκανα.
θα ξυρίσω όλο το σώμα μου εκτός από τα πόδια για να γεμίσω καινούριες τρίχες. θα σπάσω όλα τα σπυράκια, τα στίγματα, τις κύστες και θα περιμένω να ηρεμήσει το δέρμα μου με την ησυχία του. με την ησυχία μου. θα πλύνω το τραπεζομάντηλο. θα καθαρίσω την τοστιέρα και τον αποχυμωτή. θα αγοράσω ένα ταψί για να ψήσω μελομακάρονα. θα φάω πορτοκάλια και δημητριακά με φυτικές ίνες. θα διαβάσω σαίξπηρ. θα πετάξω τα σκουπίδια. θα πετάξω τα σκουπίδια. θα πετάξω τα σκουπίδια.

σκεφτόμουν: ο στόχος έλκει τις δυνάμεις.

σ ι ω π ή

ΣΤΑ όνειρά μου είμαι μια σφαίρα

από αυτές που ρίχνουν οι γέροι

τις Κυριακές στο Αρχαίο Στάδιο,

τις σιδερένιες.

Είμαι η σφαίρα που κυνηγούσε

ο σκύλος μου, στις πρώτες μας

βόλτες.

Έχω ιδάνικο μέγεθος για παιχνίδι

μα ανυπόφορο βάρος για το σαγόνι

της Μαλού.

Στα όνειρά μου όμως δεν

υπάρχουν οι γέροι ούτε άλλες

σφαίρες ούτε το σταχτί κουτάβι

με το ανθρώπινο περπάτημα.

Η σφαίρα που είμαι κύλησε

πριν από χρόνια στο χώμα και

στάθηκε στο κέντρο του τοπίου

αυτού, όταν το τοπίο είχε πια

αλλάξει.

Το ονομάζουν ακόμη Αρχαίο Στάδιο

κι ακόμη υπάρχει ψηλά η Ακρόπολη

μα τίποτα από αυτά δε φαίνεται.

Και στα όνειρά μου ίσα που νιώθω

τις σκιές, τη σκόνη, τη μούχλα.

Ίσα που νιώθω τη μοναξιά της

σιδερένιας σφαίρας που κύλησε

μόνη για χρόνια για να μείνει στο

τέλος ακίνητη, αθόρυβη, ακυνήγητη

απ' τα σκυλιά.

Καλό μου στόμα βλάσφημο
από έρημο χωράφι λόγια
θα φέρουν οι επόμενες μέρες

Ετοιμόγεννη Πέμπτη

2 . 12 . 06