31.10.06

αδιάβατος χρόνος

το χέρι ενός ξένου
στο λαιμό

η πείνα μου θρόνος

στο άδειο δωμάτιο
εκκρεμώ

δυο φορές χωρούσα να μπω
στο σώμα μου
κι όμως ποτέ δεν προσπάθησα

μια φορά να μπορούσα να βρω
στο στρώμα μου
ένα απ' τα αγόρια που αγάπησα

30.10.06

the mind is now a dayless
mind


the doors inside this house

are red doors

along grey rivers

όλα τα βλέπεις εσύ
όλα τ' αντέχεις

κάθε σου χάδι
φτύνει τον πόνο του

στις άδειες πληγές μας κι εσύ

τρέχεις
και μένει τ' αγόρι σου μόνο του

29.10.06

-Πώς περνάς;
-Τα ίδια. Σπίτι-δέντρο, δέντρο-σπίτι
ο κοντός γιατρός και ο ψηλός γιος του.
με μαθηματική ακρίβεια.
το παιδί θα γίνει ηθοποιός όταν μεγαλώσει.
και μεγάλος βλάκας.

"εμμονή" ΠΕΣ ΤΟ

SAY: CHEESE-CAKE

τα παράτησες όλα. χαου κιουτ αντ special. προσευχήσου εκεί. το είδα το πόδι σου μαλάκα, μην κρύβεσαι ΑΛΛΟ. ταυτίζω το ποτό μου και τις λέξεις και τα χιόνια που είδα μια φορά να γλασάρουν το dubendorf και ναι. Ναι νιώθω μια κάποια ικανοποίηση γιατί μπορεί να μην ταξίδεψα. Να μην αγαπήθηκα. Να μη φοβήθηκα. Όμως έχω μια σκιά, δεν μπορείς να το αρνηθείς αυτό.

he' s a bloody bitchy tomato person and he's giving me the shits

sagapwre

sougamwtostoma

einai thema emfanisis
eksafanisis

i epistrofi

iparxoun tropoi
na giortaseis
ma den einai gnostoi

iparxoun logoi
ksenoi

kai filoi adiaforoi

ta gymna agoria exoun genethlia
ta gymna ksaderfia sou exoun provlima
ki esy exeis lefta gia mia mono tourta

ki exeis monaxa 2 lepta
na vreis
na vretheis
na ftaseis


einai enas ypnos vathys to diastima
pou enonei dyo ksenous
kai tous kanei exthrous

einai ena sapio taksidi
i nioti

.cum

ΕΞΩ - ΦΥΛΟ

copy / paste

28.10.06



I'm not myself when you're around
I'm not myself standing in a crowd
I'm not myself and I don't know how
I'm not myself, myself right now

Jesus Christ will you look at me
Don't know who I'm supposed to be
Don't really know if I should give a damn
When you're around, I don't know who I am

I'm not myself when you go quiet
I'm not myself alone at night
I'm not myself, don't know who to call
I'm not myself at all

I always wished that I could find someone as beautiful as you
But in the process I forgot that I was special too
I always wished that I could find someone as talented as you
But in the process I forgot that I was just as good as you

27.10.06

sh/are


όταν κόβουν τις φλέβες τους από τον καρπό προς τον αγκώνα
τότε τσακώνονται τα αίματα
το κόκκινο το χρυσαφί και το πιο σπάνιο
το άσπρο

οι πληγές κοιτούν με περιφρόνηση η μια
την άλλη κι η άλλη τον καθρέφτη κι ο καθρέφτης
αν είναι ψηλά χαμηλώνει το βλέμμα
αν είναι στη θέση του θολώνει σκοτεινιάζει εξαφανίζεται

οι σημαίες στα χέρια τους είναι πάντα μικρές
σαν αυτές που κρατούν τα παιδιά
στις παρελάσεις κι απ' την ανάποδη σφυρίζουν

οι σημαίες στα χέρια τους σφυρίζουν κι απ' τις
δυο άκρες

και δε θα μείνουν στο δρόμο
ούτε θα σπάσουν

επιτρέπεται ένας από αυτούς
να παίζει και κάποιο άλλο όργανο
μουσικό
αλλά σπάνια θα του δίνουν σημασία
αν το δηλώσει

καλύτερα να το 'χει φυλαγμένο στην ντουλάπα
-εκτός κι αν πρόκειται για πιάνο οπότε καλύτερα
να το πετάξει

οι χλωμοί απορρίπτονται
οι αγύμναστοι απαγορεύονται

τα μεγάλα καυλιά είναι φυλή

τα φουσκωμένα σώματα φυλή

τα αρχίδια που δεν αδειάζουν ποτέ , φυλή

τα ανοιχτά στόματα, τα αγόρια στα τέσσερα, ξεχειλωμένες τρύπες [τα μάτια]

γαμιάδες θυμωμένοι με τα πάντα

-και να καπνίζει... προπάντων να καπνίζει

i love my gaydar






Θα μου μιλήσεις ή πρέπει να στην πετάξω έξω πάλι;

Δε σε γνώρισα

Καλά είσαι μικρέ;

Καλά είμαι...

Πάλι εδώ;

Φεύγω αύριο. Εσύ;

Εγώ ήρθα άλλη μια φορά, δε σε βρήκα και την έκανα. Νόμιζα πως είχες ήδη φύγει.

Όχι. Αύριο.

Τι φοράς;

Πουκάμισο.

Δε σου πάει. Είσαι μωρό εσύ.

Ένα χαζοπουκάμισο είναι.

Πάμε σπίτι να στο βγάλω;

Δεν πρέπει να αργήσω.

Άργησες την προηγούμενη φορά;

Πετάω αύριο.

Έλα. Πάμε να πετάξουμε μαζί τώρα.

Σε πειράζει να με αφήσεις μόνο μου για δέκα λεπτά;

Να ακούσεις μουσική μες στα μαύρα σκοτάδια θες πάλι;

Ναι. Λίγο.

Πάω στη μηχανή. Σε περιμένω εκεί.

---------------------------------------------------------------

Ανέβα.

Να περάσουμε να πάρω τσιγάρα από κάπου;

Να σου πω... Θες να πάμε για κανα καφεδάκι καλύτερα;

Οκ. Αλλά μετά θα πάω σπίτι.

Ναι ρε μωρό, δεν είπα τίποτα. Ένα καφεδάκι να γνωριστούμε λίγο πριν φύγεις μήπως και μας θυμάσαι όταν ξανάρθεις...

Πάμε.

--------------------------------------------------------------

Δε θέλω να στο παίξω μπαμπάς αλλά έτσι που καπνίζεις θα έχεις πρόβλημα.

Ο καφές είναι.

Να κόψεις και τον καφέ λοιπόν.

Όχι.

Πείσμα.

Εδώ συχνάζεις;

Όχι. Προτιμώ πιο ήσυχα μέρη για να πίνω τον καφέ μου. Αλλά σκέφτηκα πως είσαι μικρός και θα γουστάρεις λίγη φασαρία. Κάτι να γίνεται.

Μπα... Επιλέγω τις καφετέριες ανάλογα με το πόσο καλό καφέ έχω όρεξη να πιω.

Τσακάλι.

Κάτι έλεγες πριν.

Xέστο. Γάμα τα. Σε γουστάρω μικρέ. Μου αρέσεις. Να έρχεσαι. Θέλω να πω-

Με γουστάρεις.

Ναι.

Δηλαδή-

Σε σκεφτόμουν.

Και-

Πήγα στο πάρκο πολλές φορές.

Για-

Εντάξει τη μία με είχαν φάει οι καύλες.

Εγώ πήγα-

Ναι σε είδα είχες πάει και πριν τρεις μέρες, είχες πάει και την επόμενη. Σε είδα.

Αλλά δεν ήξερες τι να πεις ε;

Αλήθεια! Στο κάτω-κάτω... όπως είπες, στο πάρκο ψωνιστήκαμε και γαμηθήκαμε. Τι να σου έλεγα..

Υπερβάλλεις λίγο.

Δεν πειράζει. Σου αρέσουν τα δράματα εσένα είπες.

Ναι.

Δε λέω... με καυλώνεις απίστευτα και ακόμη και τώρα που σου κάνω και γαμώ τις εξομολογήσεις σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να χώσω την ψωλή μου στον κώλο σου και το δάχτυλο μου στο στόμα σου αλλά ρε μικρέ... κάτι έχεις εσύ. Δεν ξέρω... μέλλον; Παρελθόν;

Θέλω να σε διακόψω εδώ και ώρα αλλά δε μου βγαίνει να πω το όνομα σου.

Τι;

Τίποτα. Απλώς θέλω να σε διακόψω.

Και λέγε με όπως θες. " Τι είναι ένα όνομα... "

Να χαρείς...όχι σαίξπηρ τέτοια ώρα...

Ούτε ο καφές είναι για τέτοια ώρα αλλά τον ρούφηξες.

Το ότι εσύ πίνεις ντεκά δε σε κάνει λιγότερο εθισμένο...

Για να κοιμηθώ ρε μωρό...

Να σε ρωτήσω κάτι άσχετο;

Μίλα μου εσύ και λέγε κι αριθμούς αν θες!

Έλα κόφτο τώρα

Πλάκα κάνω

Είσαι άουτ;

Εννοείς ακτιβισμούς και τέτοιες μαλακίες;

Όχι. Απλά άουτ. Μου έκανε εντύπωση που ήρθαμε εδώ για καφέ, που δε μιλάς ψιθυριστά-

Οι ψίθυροι είναι αυτό που τραβά την προσοχή.

Ναι. Αλλά... αν- ας πούμε- εγώ τώρα- πολύ διακριτικά - σχεδόν φιλικά - χαλαρά- σου αγγίξω το χέρι - όχι να στο σφίξω ή κάτι τέτοιο - απλά να το αγγίξω και να σε κοιτάξω στα μάτια-

Με έχεις για τύπο που βγαίνει για καφέ με το αγόρι του κι από πάνω του το παίζει κολλητάρι κι από κάτω του τρίβει το πόδι;

Με μπερδεύεις.

Αν μου πιάσεις το χέρι θα είναι σαν υπόσχεση μικρέ.

Θα είναι σαν να σου πιάνω το χέρι.

Προτιμώ να με χτυπήσεις στον ώμο και να μου πεις "τι μαλακίες λες τόση ώρα"

Ναι.

Α, ναι;

Ναι.

Ναι λοιπόν...

Πάω τουαλέτα.

Να έρθω;

Ναι.

-----------------------------------------------------------------

Τι ώρα φεύγεις αύριο;

Πρωί.

Κρίμα. Να κάναμε μια βόλτα. Ανέβα.

-----------------------------------------------------------------

Εδώ μένεις;

Ναι.

Και τι θα κάνεις τώρα;

Θα ετοιμαστώ και θα βγω για ποτό με τις φίλες μου.

Να ξεκουραστείς πριν το ταξίδι.

Θέλω να σου πω μόνο δύο πράγματα. Και πάρε με στα σοβαρά. Αλλά μην τα αναλύσεις και πολύ.

Να μη μου πεις τίποτα μικρέ. Δε χανόμαστε... Μη χαθούμε τελοσπάντων. Κι εσύ... αυτά που σου είπα...

Τι;

Ξέρω γω... Ο,τι θέλεις κάν' τα

Άντε πήγαινε.

Όχι, θα σε δω να μπαίνεις στην πολυκατοικία.

Θα περπατάω σαν χαζό από αμηχανία. Πήγαινε.


25.10.06

ΠΕ ΤΑ ΜΕ

τα λόγια αυτά
θα αυτοκαταστραφούν πριν από δέκα χρόνια.

μου 'λειψε
να είσαι απέναντι
και να παίζουμε "ποιος μένει ποιος φεύγει".
μου 'λειψε
να ανεβαίνω στην ταράτσα και να κάνω πως σκέφτομαι να πέσω
κι εσύ να κάνεις πως σκέφτεσαι τι να μου πεις.

έλεγες πως πρέπει να νιώθουμε το αόρατο χρέος μας
στο θάνατο
και να έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη μονάχα
όταν δεν αγαπάμε.

μου έλειψε να γλεντάμε με μπύρες στο γκαράζ
και με ψέματα να κεντάμε τις ώρες.

άφηνες πάντα το φως αναμμένο. πειραχτήρι...
έπρεπε να σκαρφαλώνω στην κοιλιά του πατέρα μου
για να σε δω γυμνό.

έλεγες πως ο σωστός αυνανισμός είναι αυτός της ψυχής
κι ο χειρότερος, αυτός του μυαλού
[και μετά έχυνες στη παλάμη σου και με κυνηγούσες]


η δήμητρα
ΠΗΡΕ ΠΤΥΧΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
καταπίνω χοντρές σταγόνες
καυτού νερού

μία κάθε εικοσάλεπτο

επιπλέω σ' έναστρη επιφάνεια
σ' άγνωστο υλικό



η μάνα, ο πατέρας κι ο μικρός αδερφός
με τις πετσέτες δίπλα-δίπλα
δε λένε κουβέντα
μιλούν μόνο τα πόδια τους
στις πέτρες
κι οι πέτρες απαντούν:
τικ... ή πλικ... ή κλακ τελοσπάντων.



τα πατουσάκια του μωρού
με συγκίνησαν
- όμως δε μ' έβλεπε κανείς.

περιποιήθηκα όσο μπορούσα τις ενοχές μου
και το άφησα να πνίγεται
καθώς οι ώμοι μου πονούσαν
κι ένιωθα την πλάτη μου να καίγεται.

αν δεν είχα μάτια
δε θα το 'χα κάνει.


day has beeeeeen ok

24.10.06

ΛΕΞΗ ΔΕ ΒΡΗΚΑ











Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΝΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΝ

ήμουν 16 όταν γνώρισα τον Ντάνι. περάσαμε 2 εβδομάδες , από τις πιο αστείες και ξέγνοιαστες της ζωής μου. το πανύψηλο αγόρι με έκανε να λατρέψω την αγγλική γλώσσα - μα τι φαφλατάς που ήταν, τι υπέροχη προφορά που είχε, δεν το βούλωνε σχεδόν ποτέ. μα σε κάθε σχεδόν, ο Ντάνι ήταν ο καλύτερος εραστής. ως τότε νόμιζα πως οι μπασκετμπολίστες είχαν ατσούμπαλα κορμιά. ως τότε νόμιζα πως οι πολύ ψηλοί άντρες είχαν πολύ μικρά πουλιά. νόμιζα πως όλοι οι Άγγλοι ήταν κρύοι και βαρετοί κι ότι βρωμούσαν. την ημέρα που έφυγε, χωρίσαμε πολύ γλυκά. δίχως υποσχέσεις και μαλακίες. είχαμε περάσει υπέροχα μα δεν ήμασταν βλάκες. το πολύ-πολύ να κρατούσαμε επαφή.

το επόμενο καλοκαίρι γνώρισα τον Σον. ένα πολύ παράξενο παιδί. ένα αγόρι που όταν βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 50 εκατοστών, με απωθούσε, μα όποτε πλησιάζε και μου μιλούσε, μεταμορφωνόταν στο πιο ερωτικό, γλυκό, σχεδόν εξωγήινο πλάσμα που είχα γνωρίσει. από την αρχή, είχαμε απορρίψει κάθε πιθανότητα να ξυπνήσει ανάμεσά μας κάτι σεξουαλικό. ήμαστε σχεδόν συνομήλικοι και το ίδιο ημίτρελοι. θα 'λεγα πως ο ένας είχε το άλλο μισό της τρέλας του άλλου. μαζί ήμασταν σκέτη καταστροφή. και τότε επέστρεψε ο Ντάνι. και ήξερα πως ο Σον τελικά δεν είχε βρεθεί τυχαία στο δρόμο μου.

" δις ιζ ντάνι δις ιζ σον "
Μέχρι το επόμενο πρωί ο μεγαλύτερος έρωτας που είχα γνωρίσει, είχε γεννηθεί. ανάμεσά τους. η σιωπή του ενός, καλούπι για τις ιστορίες του άλλου, ακόμη και τα κορμιά τους έμοιαζαν σαν τα δύο μέρη ενός κορμιού που σε κάθε αγκαλιά έπαιρνε το αρχικό του σχήμα.
ο Ντάνι έφυγε βιαστικά όταν έμαθε πως η μητέρα του βρισκόταν σε κάποιο νοσοκομείο του Λονδίνου μετά από ένα οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο. δεν τον χαιρέτησα καν. μου το είπε ο Σον την επόμενη μέρα. Ο Σον είχε έρθει με τους γονείς του διακοπές κι έπρεπε αναγκαστικά να περιμένει να φύγει μαζί τους. για πέντε μέρες βρισκόμαστε καθημερινά και δεν ανταλλάζαμε σχεδόν κουβέντα. ο Ντάνι δεν είχε πάρει ούτε ένα τηλέφωνο και στο δικό του δεν τον βρίσκαμε ποτέ. ο Σον έφυγε κι από τότε δεν τον είδα ξανά.

Το επόμενο καλοκαίρι τραγουδούσε μια φίλη σε ένα ξενοδοχείο και ένα βράδυ πήγα να την δω. Στο διάλειμμα βγήκα στο λόμπυ να κάνω ένα τσιγάρο και για πρώτη φορά πάγωσαν όλα. μέσα μου. έξω μου. παντού. όταν συνήλθα ένιωθα τα μάτια μου ξεχειλωμένα, το στόμα μου μουδιασμένο, νεκρό. ο Ντάνι περίμενε το ασανσέρ. καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του.

από τη στιγμή που τράβλισα το όνομά του, μέχρι τη στιγμή που κάθισα στο κρεβάτι του δε θυμάμαι απολύτως τίποτα απ' όσα συνέβησαν. τον άκουσα να μου εξηγεί για το αυτοκινητιστικό... ήταν πέρυσι όταν μόλις είχε φτάσει λονδίνο, δεν πρόλαβε να δει τη μάνα του δεν άντεχα να ακούω. ήταν ακόμα με τον Σον! είχε έρθει για ένα συνέδριο! έφευγε το επόμενο πρωί! ο Σον είχε έητζ! το πρωί, από το αεροδρόμιο ο Ντάνι μου έστειλε μήνυμα στο κινητό. "Μα πόσο ευτυχισμένοι υπήρξαμε σε προηγούμενες ζωές άραγε..."

Τον χειμώνα που ακολούθησε έλαβα δυο μέηλ. ένα από τον Ντάνι πριν τα χριστούγεννα που μου μιλούσε για τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης και για την κακή πορεία της υγείας του Σον κι ένα λίγο μετά τα χριστούγεννα, από τον Σον, που μου έλεγε για τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης, για το πώς ένιωθε ότι δε θα προλάβαινε να δει την άνοιξη και για τα βήματα που άκουγε συχνά στο σαλόνι την ώρα που κοιμόταν και "να δεις που ο μπάσταρδος από διεστραμμένη συμπόνια το παίζει ανάπηρος"...


μία μέρα πριν τα γενέθλια μου ο Σον πέθανε. το έμαθα το επόμενο καλοκαίρι όταν συνάντησα τυχαία τον Πολ, το παιδί με το οποίο είχε έρθει την πρώτη φορά ο Ντάνι... έπαιζαν μαζί μπάσκετ κάποτε. ο Πολ μου είπε πως ο Σον είχε πεθάνει στις 28 φεβρουαρίου και πως ο Ντάνι πήγε στην κηδεία περπατώντας.


22.10.06

ήμαστε όλα εκεί... στο μικροσκοπικό διαμέρισμα με τα τόσα περίεργα αντικείμενα. [μερικά, ούτε κι η ίδια η Άννα καταλαβαίνει, θυμάται, αναγνωρίζει πια τι είναι.] ήταν ολοφάνερο ποιοι είχαν αλλάξει μαζί, ποιοι είχαν αλλάξει παράλληλα, ποιοι είχαν αλλάξει μόνοι τους, ποιοι είχαν αλλάξει μονάχα χτένισμα.
μου πήρε λίγη ώρα να συνηθίσω την απουσία της γάτας - κι αυτό το άδειο κλουβί στον τοίχο, θα το πετούσε άραγε η Άννα αν ζούσε εδώ;
κανείς δεν είχε κέφι. ίσως επειδή γιορτάζαμε πρόωρα τα γενέθλια για να είμαστε μαζί [αφού σε λίγες μέρες θα αρχίσουμε πάλι να σκορπάμε - φεύγω πρώτος κι είναι καλύτερα έτσι νομίζω].
κανείς δεν είχε κέφι. έπινα πορτοκαλάδα και βαριόμουν ακόμη και να καπνίσω, ξαπλωμένος ανάσκελα στη μοκέτα. μα κάποτε είχε τόσες τρίχες αυτή η μοκέτα... δεν συγκινηθήκαμε, πράγμα που θα στενοχώρησε κάποιους. όλοι νομίζαμε, κάποιοι ήταν σίγουροι πως θα ήταν μια υπέροχα μελό συνάντηση. φάγαμε, καπνίσαμε και φύγαμε. το ίδιο όμορφοι όπως πάντα. το ίδιο όμορφοι όπως κάθε φορά που βρισκόμαστε όλα μαζί. αλλά κάθε φορά περισσότεροι μόνοι, περισσότερο άλλοι.

21.10.06

Ωραία είναι εδώ πάνω στο σταυρό... Η θέα με νανουρίζει... Λέω να πάρω έναν υπνάκο... Ξύπνα με όταν πονέσω, ναι;

20.10.06


κοίτα με εμένα που δε θα κάνω κακό --- κοίτα με πριν γονατήσω --- δείξε μου που να πατήσω ---άναψέ μου ένα φως --- δε θα το κάνω δε θα το κάνω --- μη με φοβάσαι που παίρνω αγκαλιά τον καθρέφτη μη σε τρομάζει που τον έκοψα στο σχήμα σου --- δε θα σου κάνω κακό ούτε τολμώ να κοιτάξω --- κοίτα με
πως πετάγομαι κάθε πρωί ιδρωμένος --- άγγιξε λίγο τ' ασήκωτο κεφάλι μου --- άνοιξε ένα παράθυρο --- είμαι παιδί που του αρέσει να είναι ψηλά --- είναι ωραίο να είσαι ψηλά και να φαντάζεσαι πως πέφτεις πως βουτάς --- και κανείς δε σε βλέπει γιατί είναι πρωί πολύ πρωί --- και να φεύγεις είναι ωραίο γιατί είναι ωραίο να επιστρέφεις --- και να ανεβαίνεις ψηλά και να φαντάζεσαι πως πέφτεις πως βουτάς --- και να διαλέγεις μουσικές για την πτώση και να διαλέγεις διάφορες πτώσεις --- να ρίχνεις πρώτα τσιγάρα, χαρτιά, κέρματα --- --- --- και τότε βγαίνει ο ήλιος και δε θες να πέσεις --- δεν ήθελες --- ένα παιχνίδι ήταν ένα βαρετό παιχνίδι μέσα στο κρύο --- δε θα σου κάνω κακό --- δεν ξέρω τον τρόπο --- θέλω το ψέμα έτοιμο που δεν μπορώ να σκαρφιστώ --- θέλω να παίξω τα λόγια σου --- κοίτα με λίγο πριν κάνω κακό

απ ' όλα , το δέρμα σου είναι αυτό που καταλαβαίνω λιγότερο

19.10.06

στα δέντρα του κήπου χαραγμένο κορίτσι

θα μοιάζει με φάντασμα η μέρα τη νύχτα
θα μοιάζουμε μ' άσπρο παχύρευστο γάλα

μάγισσα
κάθε γουλιά


σφαγμένα αγριοκάτσικα στον ίσκιο
σημάδια από λάστιχα
στη γέφυρα
κι ένας γκρεμός
σε κάθε επαφή
και μια πανσέληνος
για κάθε νύχι

πάτησα σε σπασμένα μπουκάλια
στράγγιξα τα μαλλιά σου στο στόμα μου
η υπομονή με μεγάλωσε
υπομονή κοριτσάκι μου

έχεις ακούσει γουρούνια
να κλαίνε;
έχεις ακούσει για αδελφοκτόνα
έμβρυα;
έχεις ταΐσει με σύρριγγα τυφλά
ορφανά γατάκια;

το σκυλί μου μην ξεχάσω
το σκυλί θα γεράσει μαζί μου
το σκυλί μου να πάρω μαζί μου
χτες βράδυ χτυπιόμουν στο κρεβάτι, στριφογύριζα,
χτυπιόμουν, ξεφυσούσα, έκλαιγα επειδή με έπιασε ξαφνικά
κι ήθελα να σ' είχα μπροστά μου, να σηκωνόμουν
στις μύτες των ποδιών και να περνούσα τα δάχτυλά μου
μέσ' απ' τα μαλλιά σου. και να 'λεγες μια λέξη. οποιαδήποτε.
να άκουγα τη φωνή σου.



18.10.06


είσαι ένας άλλος εδώ
μισός μες στο αίμα, μισός στο νερό



15.10.06


δεν το έχω ξανακάνει αυτό - και δεν ξέρω πώς γίνεται - δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω - κι αν πρέπει εγώ να το κάνω - μην περιμένεις δηλαδή να κάνω την πρώτη κίνηση...

αγόρι μου την πρώτη κίνηση την έχω ήδη κάνει. έχω βγάλει τόση ώρα τον πούτσο μου έξω και στον δείχνω

ναι σωστά - αλλά εγώ δεν ξέρω τι να κάνω - πρέπει να βγάλω και τον δικό μου - πρέπει να έρθω να σκύψω μπροστά σου - έχω και τη τσάντα μαζί πού να την αφήσω θα μου την κλέψουν - είναι τεράστιος ο πούτσος σου - τι πρέπει να κάνω;

πρώτη φορά είπες; δεν είσαι από εδώ;

από εδώ είμαι - δε μένω εδώ - δε ζω εδώ - και δεν ήρθα για να ψηφίσω πριν με ρωτήσεις αν ήρθα γι' αυτό - εσύ από εδώ είσαι;

όχι. μένω τρία χρόνια όμως. κούκλος φαίνεσαι. κατέβασε λίγο το παντελόνι σου.

κρυώνω - δε νιώθω άνετα εδώ - ίσως αν είχα πιει αλλά δεν έχω είναι και νωρίς - δεν περίμενα να υπάρχει τόσος κόσμος εδώ μέσα τέτοια ώρα

θες να πάμε σπίτι μου;

κι αν τελικά εγώ δεν - αν δε θελήσω - αν ντραπώ -

δε χάθηκε κι ο κόσμος. θα πιούμε ένα ποτάκι και του πούστη λίγο το κωλαράκι σου θα με αφήσεις να το δω

όσο άκυρο κι αν θα ακουστεί εδώ πέρα - έχεις και γαμώ τα χαμόγελα - δηλαδή για να το είδα μέσα στο σκοτάδι φαντάζεσαι - εδώ δε βλέπω τον αναπτήρα για να ανάψω - τελοσπάντων - θα χύσεις όπως πας και μετά

έλα πάμε έχω τη μηχανή κάτω

δε βλέπω τίποτα - θα σκοντάψω - καλύτερα περπάτα πίσω μου μην πέσω πάνω σου - προς τα πού πηγαίνω;

θα κατεβούμε όλα τα σκαλιά. έχω παρκάρει απ' έξω ακριβώς.

οκ - στο ξαναλέω δεν υπόσχομαι κάτι - οκ για το κωλαράκι θα σε αφήσω να το δεις αφού το είπαμε - αλλά δεν υπόσχομαι

ναι ναι τα είπαμε αυτά κούκλε μη σε νοιάζει, πρόσεχε τώρα

αυτή εκεί είναι;

ναι

ωχ...

μη φοβάσαι, θα πηγαίνω σιγά. δεν πάμε μακριά άλλωστε.

α, τυχερός - μένεις κοντά - μπαίνεις βλέπεις διαλέγεις παίρνεις φεύγεις

συνήθως κούκλε μπαίνω βλέπω φεύγω. δεν είδες τι γίνεται;

δεν πρέπει να έχεις απαιτήσεις σε τέτοιους χώρους

παντού και πάντα πρέπει να έχεις απαιτήσεις - θες το κράνος;

όχι

κρατήσου. πιάσε με.

---------------------------------------------------------------------------

μαλάκα, τι κουκλί είσαι εσύ; τι σκατά έκανες στο πάρκο;

τέλειο το σπίτι σου

κάθισε έρχομαι. πίνεις ουίσκι;

θα πιω.

νιώσε άνετα. έρχομαι.

---------------------------------------------------------------------------

για πες... τι γύρευε ένα αγόρι σαν κι εσένα στα πουστρόπαρκα;

τώρα...αν σου πω ότι μπήκα για να ακούσω λίγη μουσική στ' ακουστικά και να ηρεμήσω στο σκοτάδι επειδή είχα φρικάρει σπίτι με τις πολιτικές εκπομπές στην τηλεόραση, θα με
πιστέψεις;

αν μου έλεγες ότι ψωνίζεσαι κάθε βράδυ με όποιον βρωμιάρη σου πετά την ψωλή του έξω
δε θα σε πίστευα. οπότε αυτό μπορώ να το πιστέψω.

αλήθεια λέω

είσαι καύλα μωρό. θα γαμάς το μυαλό εσύ πολύ κόσμου.

δεν ξέρω. είσαι ωραίος κι εσύ. είσαι ωραίος δηλαδή.

μικρός ήμουν καλύτερος κι από σένα. τώρα έχω μπαγιατέψει. να με έβλεπες τότε. εκτός κι αν σου αρέσουν μόνο οι μεγάλοι.

δεν έχω τέτοια εγώ. καλό παιδί - καλός να είναι ο άλλος

θα κάναμε τρέλες αν ήμουν νέος. σκατά. δηλαδή μια χαρά, αλλά τώρα που
είναι πιο απελευθερωμένα τα πράγματα πολύ θα γούσταρα να ήμουν στην ηλικία σου και να τα είχα με ένα παιδί σαν κι εσένα, να γαμάμε και να δέρνουμε να τα γράφουμε όλα στ' αρχίδια μας να μας βλέπουν οι παλιοαδερφές στα πάρκα κι εμείς να μην τους δίνουμε σημασία
να πηγαίνουμε εκεί για να πουλήσουμε μούρη για το πόσο γαμώ τους κούκλους είμαστε και να
πηδιόμαστε μπροστά τους, να πηγαίνουμε ταξίδια με ψωρολεφτά της πλάκας με τη μηχανή, να χύνουν οι γκόμενες πάνω τους κι εμείς στ' αρχίδια μας, να συνεχίζουμε - στου διαόλου τη μάνα θα σε πήγαινα μικρέ με τη μηχανή και θ' αράζαμε εκεί για όσο θα γουστάραμε. έλα δείξε
μου το κωλαράκι σου.

βάλε μου άλλο ένα - χωρίς πάγο - χαμήλωσε και τα φώτα λίγο...

άμα χαμηλώσω τα φώτα θα τα βγάλεις όλα όμως

χαμήλωσε τα φώτα εσύ και βλέπουμε


--------------------------------------------------------------

πότε φεύγεις μωρό;

σε καμιά δεκαριά μέρες

α, ωραία θα τα ξαναπούμε

ναι γιατί όχι

αλήθεια το λέω. σε γουστάρω. είσαι αλλιώς ρε παιδί μου.

τι εννοείς;

δεν είσαι σαν τα άλλα εκεί μέσα.

μα εκεί με βρήκες κι έκανες μαζί μου ότι κάνεις με εκείνους που βρίσκεις εκεί.

άσε μας μωρέ με τις λυσσάρες που όπου βρουν πούτσο κάθονται. που η κωλοτρυπίδα τους είναι πιο χαβούζα κι από μουνί πουτάνας. εσύ μανάρι μου με τρέλανες. γαμίεσαι σαν άντρας.
σαν αγόρι, πώς το λένε. πρώτη φορά ένιωσα ότι γαμούσα αγόρι. με τρέλανες σου λέω. φαίνεσαι κι έξυπνος - καλά κάνεις και δε ζεις εδώ. δε θα την πάλευες.

δεν ήταν κριτήριο μου αυτό. μια χαρά είναι κι εδώ. είσαι απ' τις καλύτερες περιπτώσεις -
είσαι το χειρότερο παράδειγμα για αυτό που λες.

άσε με εμένα ρε μωρό. εσύ έχεις τη ζωή μπροστά σου, έχεις πολύ κόσμο να τρελάνεις ακόμα -
όταν έρχεσαι όμως, να βρισκόμαστε θα περνάμε ωραία.

δεν νομίζω πως θα ξανάρθω

γιατί;

μεγάλη ιστορία. αλλά αλήθεια δεν νομίζω πως-

μωρό, άμα δε γουστάρεις μη λες μαλακίες. φεύγεις από εδώ όποτε φύγεις και δε σε ξαναβλέπω και δεν με ξαναβλέπεις-

όχι αλήθεια σου λέω. καλά, δεν είναι σίγουρο αλλά μπορεί και να μην ξανάρθω. αλλάζουν πολλά αυτές τις μέρες και μέχρι την περίοδο που θεωρητικά θα ξανάρθω θα έχουν αλλάξει όλα. οικογενειακά δράματα.

καλά. άκουσε με. από τον τόπο σου δεν ξεκόβεις εύκολα. δεν ξεκόβεις ποτέ. ακόμα κι αν ο,τι φαινόταν πως σε κρατούσε εδώ σταματήσει να υπάρχει, σε κρατάει πάντα ο ίδιος ο τόπος. έρχεσαι-δεν-έρχεσαι θα υπάρχουν στιγμές που θα θες να γυρίσεις και θα περνάς μια βόλτα και θα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που ήρθες αλλά πάντα θα έρχεσαι...

...

ε και τότε θα συναντιόμαστε!

...

μίλα μωρό, δείξε μου πόσο έξυπνο αγόρι είσαι

δεν έχω να πω - δεν ξέρω τι - τα έχω παίξει

γιατί;

είσαι... δεν το πιστεύω - δηλαδή - τελοσπάντων - χέστο

γύρνα να δω το κωλαράκι σου άλλη μια

14.10.06

μάζα καμιά

σώμα κανείς

τώρα μπορείς
αν το θες
να γδυθείς

τρέξε σκοτάδι μου
στην αγκαλιά μου
σκοτάδι μου εσύ
σκοτάδι σκοτάδι
τρέξε να φύγουμε
φόρα με πάμε
σκοτάδι μου πάμε
να ψήσουμε τα χάπια μας
να αντλήσουμε απ' τους πόρους μας
ασθένειες και να ποτίσουμε μ' αυτές
τα σύνορα







δημητρούλα

την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ
γεμάτος ήταν ο δρόμος από ζωγράφους
κι όλα τα μαγαζιά γεμάτα κόσμο,
γεμάτα φώτα αναμμένα. γεμάτα
φτηνά τουριστικά ξερατά. κι έκανε
ζέστη αλλά κανονική ζέστη, από αυτήν
που και να μην περπατάς, να μην κουνιέσαι,
ιδρώνεις, στάζουν οι μασχάλες, πίσω απ' το
μπράτσο κυλούν πηχτές σταγόνες αποσμησμένου [?]
ιδρώτα μέχρι τον αγκώνα. τώρα, η ζέστη είναι
κι αυτή δήθεν, είναι σκατιάρα ψεύτρα κι αυτή,
ξυπνάει μόλις βαδίσεις, μόλις μπεις στο μπαρ,
μόλις πιεις τρία-τέσσερα σφηνάκια κερασμένα
από άλλον - όχι από εκείνον πια κι ούτε θέλουμε
κάτι από εκείνον πια, να πάει να γαμηθεί θέλουμε.
κι ο δρόμος άδειος και το μπαρ άδειο κι αυτό και
τα σοκάκια, τα στενά που άλλοτε χανόμασταν
κι έπειτα γαμιόμασταν και τώρα πια ξεχάσαμε,
άδεια θα είναι κι αυτά μες στο σκατό και τη βρώμα
του βουλωμένου υπονόμου με μερικές γάτες να ξύνονται
στους τοίχους με μάτια που γυαλίζουν απίθανα και
ποντίκια ανάμεσα στα δόντια σκατιάρες γάτες καθεμιά
και το πνεύμα κάποιου μαλάκα εγκληματία φιλοξενεί
αλλιώς θα έτρωγαν κι απ' τα σκουπίδια, θα νιαούριζαν
θα περπατούσαν με την ουρά τεντωμένη, θα σύχναζαν
στα ξεφτιλισμένα τουριστικά ρεστοράν που όλα μυρίζουν
το ίδιο. την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ, δεν ήμουν
πολύ εδώ. ήμουν εδώ ίσα-ίσα. ώστε να φαίνομαι. αλλά
ήμουν και λίγο αλλού. και αναρωτιόμουν πού άραγε
βρισκόμουν και σε πόσα άλλα μέρη ταυτόχρονα. ποτέ άλλοτε
τα δυο υπέροχα πόδια μου, αρκεί να μην τα βλέπεις, δεν
πάτησαν τόσο πολύ εδώ. σε κάθε βήμα νιώθω πως θα
ξεκολλήσουν οι μηροί μου, κολλάει το έδαφος πάνω μου
είμαι αναγκασμένος να το νιώθω αυτό. είναι απαίσιο.
κι όλοι με ρωτούν αν ήρθα εδώ για να ψηφίσω. ήρθα
για να χαιρετήσω τη μάνα μου μαλάκες. φεύγει. κι
όλη μέρα με ρωτά αν θέλω να το κρατήσω εγώ αυτό.
κι αν θέλω να το κρατήσω εγώ εκείνο κι αν θα το πάρω
μαζί μου ή να το βάλει στην αποθήκη κι είμαι αναγκασμένος
να το ζω αυτό. είναι απαίσιο. την ίδια στιγμή που ο άλλος
ρουφά το ζαχαρούχο εβαπορέ του σκατόγαλα στην κουζίνα.
ποιο είναι αυτό
το μέρος που όλο πηγαίνουμε
κι όλο χανόμαστε
και γιατί πηγαίνουμε εκεί
και γιατί χανόμαστε
μαζί δεν ήμασταν
μαζί δεν
δεν μαζί
δε γίνεται
αλλά γιατί;
δεν μου ανήκει τίποτα

το αριστερό μου αυτί νεκρό
εσύ ; νεκρ΄΄ος κι εσύ;

δεν μας ανήκει τίποτα
όσο είμαστε χώρια
στα μάτια
σταμάτα να τους κοιτάς
στα κίτρινα μάτια

χώρεσα - και τι κατάφερα -
μέσα σε κάθε στόμα
όρθιος
αλύγιστος

13.10.06


τοτουλίνι

καρδουλίνι τσουκ-τσουκ

12.10.06


είσαι ένας άλλος εδώ
νιώθεις τις αστραπές
και συναντιέστε
στους δρόμους παλιοί
ίδιοι
χορευτές
ατσαλάκωτο σώμα σου
η αλλαγή
και μέσα στο νερό
μέχρι το στήθος
κι από τα μάτια
πάλι μέσα
είσαι ένας άλλος εδώ
νιώθεις τις αστραπές
στην πλάτη
τους χτύπους στην άσφαλτο
σαν υπογραφή
ταιριάζεις εδώ μόνο τη νύχτα
και μόνο όταν βρέχει

11.10.06

be right back


[το γνωστό ]
παρά τους όμο φύλο φίλους οργασμούς του, παραμένει
το αγαπημένο μου γκαζόν

[περνά ο λουλουδάς
θα τον σκοτώσω
ΜΠΑΜ]
ΣΤΟΜΑ

Όχι, δεν με ξέρεις από κάπου. Δε με θυμάσαι.
Δεν ήμουν εγώ. Ούτε και τώρα είμαι.



Φοβόμουν μα σ' άφησα να αγγίξεις
τα μαλλιά μου -

μπορεί να είσαι συλλέκτης
μαχαιριών μα έχεις χιλιάδες ψαλίδια.


Μπορεί ν' αποκοιμήθηκα δίπλα σου
μα δε σημαίνει κάτι αυτό -

ούτε και που ξύπνησα δίπλα σου σημαίνει κάτι,
ούτε που σου χαμογέλασε το βρωμόστομα μου

Στόμα... Τι ενοχλητική λέξη
Η καρδιά μου, αυτό το αηδιαστικό όργανο,
η μύξα που παράγει αίμα

κι όλοι την κατηγορούν πως παράγει αγάπη,
η καρδιά μου είναι το στόμα μου

10.10.06

νερό... βοήθεια δίψασα στέγνωσα έφτασα και;

- εσένα δε σου φτάνει να κλαις θες και αγάπη

νερό... βοήθεια δίψασα στέγνωσα έφτασα και;

- νομίζεις πως γέρνουν τα δέντρα από τύψεις;

νερό...

- κάποτε κάποιος σε γέλασε κι όλα ξεθώριασαν

έφτασα στέγνωσα δίψασα...νερό

-δεν τρέχουμε τώρα μαλάκα, γιορτάζουμε

9.10.06


θα έρθει μια μέρα που δε θα προλάβω να φιμώσω τις σκέψεις μου, δε θα προλάβω να τινάξω τις εικόνες από το κεφάλι μου, δε θα τελειώσει το τραγούδι την κατάλληλη στιγμή, δε θα σκοντάψω στο ψεματάκι που έχω θρέψει και θα πιστέψω πως αφού σε αγαπάω, σε αγαπάω! και μου αρέσει αυτό. που σε αγαπάω. που σε σκέφτομαι στις πιο μοναχικές, αλλά μοναδικά μοναχικές, υπέροχα μοναχικές στιγμές μου. που σε βλέπω τυχαία για λίγο και χαμογελώ για ώρες και πάω να μιλήσω για σένα αλλά δεν ξέρω τι να βρω πιστευτό για να πω. αλλά τη μέρα που θα το πιστέψω κι εγώ...την ημέρα ίσως που θα με σκεπάσει και δε θα υπάρχει τίποτα άλλο, έστω για λίγο, τριγύρω μου, από αυτό... την ημέρα που τα αποσιωπητικά δε θα είναι πια αρκετά και οι εικόνες δε θα είναι πια στιγμιαίο αντανακλαστικό σε παράλογες σκέψεις - να είδες τι κάνω τώρα... το γαμάω... λες κι αν γίνει κείμενο, θα παραμείνει κείμενο. τότε, πια, τι; τότε θα παραδοθώ σε τι όμορφο αγόρι μου;

σε βλέπω και μεθάω
αλήθεια... δεν μπορούσα να καταλάβω πως νιώθω όταν σε βλέπω και τώρα το βρήκα
σε βλέπω και μεθάω

σε βλέπω και μεθάω

έτσι , μεθυσμένος με αυτόν τον τρόπο θέλω μια μέρα να πεθάνω

κι όχι άλλα λόγια
τίποτα πια
κανένας θόρυβος

σ' αγαπάω
και είναι απίστευτο, είναι υπέροχο που σε αγαπάω γιατί
είσαι υπέροχος, είσαι απίστευτος και σε αγαπάω
και θέλω να είσαι καλά θέλω να είσαι καλά θέλω να είσαι καλά θέλω να είσαι καλά
θέλω να είσαι καλά θέλω να είσαι καλά θέλω να είσαι καλά θέλω να είσαι καλά θέλω
να είσαι καλά


και να μου λες " ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ " κι εγώ να είμαι καλύτερα επειδή μου είπες " ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ "

όποτε μου λες " ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ "
είμαι καλά
[η φωτογραφία, μια ευχάριστη
κι όμορφη φυσικά, εκπληξη
σήμερα, αφού εσύ έχεις καιρό
να μου στείλεις]

8.10.06

παρακάτω θα προσπαθήσω να φτιάξω
ένα πολύ εκνευριστικό ποστάκι.
καλή μου επιτυχία.



είναι άραγε αρκετά εκνευριστικό αυτό το ποστάκι;
είναι άραγε αρκετά;
το θέλω εκνευριστικό. θέλω το ποστάκι αυτό
να είναι εκνευριστικό. δεν ξέρω αν έχω φτιάξει κι άλλο
εκνευριστικό ποστάκι. γι' αυτό και δεν είμαι σίγουρος
αν αυτό θα βγει εκνευριστικό.
θέλω αυτό το ποστάκι να είναι εκνευριστικό, αλλά
πραγματικά εκνευριστικό, τόσο ε κ ν ε υ ρ ι σ τ ι κ ό που να φανεί
ότι επίτηδες είναι τόσο εκνευριστικό γιατί τόσο εκνευριστική
, ίσως και περισσότερο εκνευριστική - αλλά πόσο εκνευριστικό
μπορεί να βγει ένα ποστάκι... τόσο εκνευριστική, λοιπόν,
είναι η ευτυχία

γουστάρω


νομίζω πως δεν βγήκε αρκετά εκνευριστικό...

7.10.06

όταν γύρισα σπίτι μετά από έξι χιλιάδες χρόνια, είχες χάσει τις οδηγίες χρήσεως και

κάτι είχες πατήσει λάθος στο τηλεχειριστήριο μου. προσπαθούσαμε για ώρες να

αλλάξουμε το χρώμα των μαλλιών μου, το μήκος τους, προσπαθούσαμε να με

κάνουμε πάλι πιστό κι ανόρεκτο, σκεπτικό μα χαμογελαστό, τα χρώματα μου είχαν

ξεθωριάσει, είχε θαμπώσει το βλέμμα μου - είχα δει τόσα μακριά σου. σου πρότεινα

να με ανοίξεις μήπως και διορθωθώ από μέσα αλλά φοβόσουν μη διαλυθώ. εγώ

φοβόμουν πως αν κάτι δεν καταφέρναμε σύντομα, θα με βαριόσουν, θα τα

παρατούσες και θα με έκρυβες πίσω από κάποια πόρτα. σε παρακαλούσα να με

ανοίξεις, να ανακατέψεις τυχαία τα σωθικά μου μήπως κι άλλαζε κάτι. δε σε

θυμόμουν όμως ήθελα να σε θυμηθώ. φοβόσουν. εντάξει. φοβόσουν. τουλάχιστον

ας με καθάριζες πριν με ξεχάσεις κι εσύ.


5.10.06

Σε διάφορες συζητήσεις για το μέλλον των παιδιών, προέκυπτε πως ο αδερφός μου θα γινόταν καταπληκτικός δικηγόρος με τέτοιο λέγειν και τέτοια πειθώ, αρκεί να μην ξεχνούσε το χόμπυ στο οποίο είχε απίστευτο ταλέντο. Το σχεδιασμό αυτοκινήτων. Ο πατέρας μου πήγαινε τον αδερφό μου βόλτα σε όλες τις αντιπροσωπείες, σε εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη βόλτα στο λιμάνι να δει τα κότερα κάποιου Πινιμφαρίνα [?] κτλ. Θυμάμαι που κάποτε ο αδερφός μου σχεδίαζε ρούχα -τουαλέτες, μίνι φούστες κτλ- επηρρεασμένος από την Τόλμη και Γοητεία προφανώς, αλλά είμαι σίγουρος πως ούτε τα ρούχα, ούτε το ότι έβλεπε Τόλμη και Γοητεία θέλει να θυμάται τώρα ο αδερφός μου. Κάποτε με ζήτησαν από μια σχολή χορού αλλά ο πατέρας μου αρνήθηκε να πάω για να μη γίνω αδερφή. Στις ίδιες κουβέντες περί επαγγελματικής κατάρτησης μερικές φορές εγώ κατέληγα στη φαντασία τους, για χάρη του χιούμορ, άστεγος σε κάποιο παγκάκι με μια μπύρα στο χέρι.


Ο αδερφός μου πάντα έφερνε τους φίλους του στο σπίτι. Οι γονείς μου τους ήξεραν ονομαστικά, περνούσαμε κάποιες γιορτές με τους γονείς των διάφορων κολλητών του. Εγώ δεν έφερνα κόσμο στο σπίτι. Ντρεπόμουν και για το σπίτι και για τον πατέρα μου. Καθώς μεγάλωνα και τα γραπτά μου, τα χρέη που άφηνα στο όνομα του πατέρα μου στο βιβλιοπωλείο, οι εμμονές μου, οι τάσεις φυγής, το μίσος μου μεγάλωναν μαζί μου, άλλοτε κρυφά κι άλλοτε ανεπανόρθωτα αυταπόδεικτα, ο πατέρας μου άκουγε συχνά μερικά γυναικεία ονόματα και υπέθετε πως η Παντούλα ήταν η γκόμενα μου. Αγόρασα πολλά βιβλία με το πρόσχημα των γενεθλίων της. Η μαμά ήδη ήξερε, τσακωνόμασταν για άντρες, μου έκανε πλάτες κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι ξημερώματα, είχε τσακωθεί με την Μ.Π. το σιχαμένο πλάσμα που το έπαιζε φίλη μου, είχε γνωρίσει τον Απόστολο, τον Ash... και μια μέρα με έπεισε να το πούμε και στον πατέρα μου, με τον οποίο δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα τους τελευταίους 6 μήνες μετά από έναν άγριο καβγά. Το βράδυ που είδα για τελευταία φορά τον Ash και γύρισα σπίτι στη χειρότερη κατάσταση που έχω υπάρξει μέχρι σήμερα, ο πατέρας μου την ρώτησε τι είχα. Αν ήμουν ερωτευμένος. Κι η μαμά του τα είπε. Φάνηκε πως όλα όσα δεν καταλάβαινε για μένα ο πατέρας μου, όλες οι εκρήξεις μου, οι εντάσεις μας, για εκείνον δικαιολογήθηκαν εκείνη τη στιγμή. Και δεν είπε τίποτα. Δεν τον ενόχλησε. Ρώτησε τη μάνα μου αν του το έλεγε εκείνη τη στιγμή για να τον πικάρει περισσότερο. Η μαμά είπε όχι. Του εξήγησε πως όλοι οι φίλοι μου γνώριζαν, ο αδερφός μου γνώριζε και πως καλύτερα να το μάθαινε κι αυτός από εμάς παρά να του το σφύριζε ο μαλάκας ο κολλητός του άκομψα. Λίγο καιρό μετά, η σχέση με τον πατέρα μου επανήλθε. Ήρεμα, τυπικά, ήσυχα. Σχεδόν όμορφα. Καβγάδες αμέτρητοι, αλλά δεν με είχε πια για τρελό και ψυχανώμαλο και τα βρίσκαμε αργά ή γρήγορα, τα ξεχνούσαμε. Με τον τρόπο που έκανε κι ότι είχε ξεχάσει όσα του είχε πει μια μέρα η μάνα μου. Μου έκανε εντύπωση που δεν με ντρεπόταν στο μπάνιο, που δεν είχε γίνει σεμνότυφος απέναντι μου όπως πολλοί στρέιτ γίνονται απέναντι στους γκέι - παρέμενε πατέρας, ο ίδιος μαλάκας και εγωιστής και ανεξέλιγκτος πατέρας αλλά σιγά μην ντρεπόταν το γιο του. Κι άλλωστε, βαριόταν τόσο πολύ να φορέσει το κάτω μέρος της πυτζάμας...
Όταν ανέβηκα στην Αθήνα και η θεία μου, θέλησε να μου γνωρίσει της μικρούλες που έμεναν στο διπλανό τους διαμέρισμα, κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν είχε πει τίποτα στον αδερφό του. Κι όταν πέρασα από το μαγαζί του θείου μου κρατώντας ένα λεύκωμα του Richardson που μόλις είχα αγοράσει κι ο θείος μου πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου όταν έφυγα και του περιέγραψε αναλυτικά το εξώφυλλο, κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν είχε πει τίποτα στον αδερφό του. Κι όταν είπε στη μάνα μου πως δε δεχόταν να φιλοξενήσουμε το καλοκαίρι τον κολλητό μου γιατί πού ξέρει αυτός ότι δεν του κουβαλώ τον γκόμενο μου, κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν έχει πει τίποτα στον εαυτό του.

ΑΛΗΘΙΝΟ

έξι χιλιάδες ομορφιές
ένα κομμάτι χαμένο
ο,τι πιο σπάνιο - ο,τι
λευκότερο
απελπίζομαι
στην ακαταστασία
μου

παίζω
παίζεις
παίζαμε

γύρισα σπίτι με
κόκκινα μάγουλα
τι ήλιος
τι τρέμουλο

πιο δυνατά
στη μεση του
δρόμου
να ησυχάσουν
οι μανίες μου
να γελαστώ
ξανά

αύριο θέλω
να κοιμάμαι
κοιμάμαι αύριο
κοιμήσου κι εσύ


4.10.06

Κλειώ
στα τετράγωνα τασάκια, σβήνουν τα τσιγάρα τους στις γωνίες.
στα στρογγυλά, επιλέγουν συνήθως το κέντρο


- πόσο μοιάζεις με δέντρο
κι εσύ

όλα τ' αγόρια μοιάζουν με δέντρα
και τα κορίτσια με κύματα

-----------------------------------------

στα μάτια
στα νύχια
στα μαλλιά
βλέπω τις μέρες γεωμετρικά
χορταίνω να εξασφαλίζω
τα βράδια μου

με μασάς
και σχηματίζομαι
και ξανά
και το θέλω
και μάσα με κι αν θέλεις φτύσε με

είμαι ψυχρός εραστής
και σκληρός σύντροφος
δίχως αγάπη

θα ερωτευτώ την εκδίκηση σου
αλλά μην περιμένεις πολλά

στρογγυλός
παχουλός και
σπυριάρης
χαρίζομαι
-μα κοστίζει, αλλιώς να με δεις

απαιτώ
απορρίπτοντας
και ζητώ
στο κρεβάτι γυμνός
όσα έχεις

αν με θέλεις στο σπίτι σου
να βάλεις φωτιά στο δικό
μου

3.10.06

ενοικίαζεται επιπλωμένη γκαρσονιέρα στον τρίτο.
χμμμ...
πού να το διαδώσω...
θέλω για εμένα αυτό που θέλησαν όλοι κρυφά για τον εαυτό τους.

παρένθεση: ο κόσμος μου είναι αυτός που ζώ ή μήπως αυτός είναι ο κόσμος;

ταυτισμένες διαφάνειες στο φως...ψάχνουμε καινούριες λέξεις
-εγώ μιλώ και στα σκυλιά και τραγουδώ μέσα
στο μετρό

παρένθεση: όταν τα χέρια μας αγγίζονται απαλά δήθεν τυχαία δήθεν όχι μέσα στο μετρό δίχως τα βλέμματα να συναντηθούν για δεύτερη φορά και μόνο για μια στάση - σήμερα άγνωστε ήσουν το γούρι μου εσύ γιατί ξέχασα στο σπίτι το δελφινάκι του DDD

και χαμογελάω σαν ηλίθιος μέσα στη νύστα μου όταν περπατώ στο Θησείο το πρωί
τ

η

μ

π

α

ρ

α

σ

κ

ε

β

ή


γαμίδια και τα σκατά σκατά και τα χουφτώματα και τα σπάσε πόδι και το στόμα του λύκου πες μου καλή επιτυχία επιτυχία καλή τύχη γιατί αν τα πράγματα δεν πάνε καλά δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί. στις 9:00 θα συναντηθούμε στα σταρμπακς στο πανεπιστήμιο κι εγώ δεν έχω σταματήσει να χέζω από τις 6:45 που ξύπνησα το είδα τόσες φορές στον ύπνο μου που θα έπρεπε να είχα ήδη συνηθίσει στην ιδέα ότι ήρθε, μαμά, η μέρα που περιμέναμε χρόνια - την αποτυχία δεν περιμέναμε ποτέ. δε θα 'ρθει, ε; πάρε με τηλέφωνο μωρή το ξέχασες ότι είναι σήμερα; μαμά πάρε με τηλέφωνο - ΟΧΙ ΟΧΙ θα κλαίμε πάλι είσαι απίστευτη γι' αυτό δεν με παίρνεις, ε;
σ

ύ

μ

ε

ρ

α
ΤΣΟΥΚΚΟ: είμαι ένα φυσιολογικό και λογικό αγόρι, κύριε. ποτέ δεν με πρόσεξε κανείς-εσείς θα με είχατε προσέξει αν δεν είχα καθίσει δίπλα σας; πάντα πίστευα πως ο καλύτερος τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου ήσυχος είναι να είσαι
διάφανος
όσο ένα τζάμι, όπως ο χαμαιλέων πάνω στην πέτρα, να περνάς μεσ' απ' τους τοίχους, να μην έχεις ούτε χρώμα ούτε μυρωδιά, το βλέμμα των ανθρώπων να σε
δ ι α σ χ ί ζ ε ι
και να βλέπει τους άλλους, πίσω από εσένα σαν να μην ήσουν εκεί. είναι τρομερή δουλειά το να είσαι διάφανος. είναι ένα παλιό-πολύ παλιό όνειρο το να είσαι
αόρατος
δεν είμαι ήρωας οι ήρωες είναι εγκληματίες δεν υπάρχει ήρωας που τα ρούχα του να μην είναι
βουτηγμένα στο αίμα και το αίμα είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να περάσει
απαρατήρητο το αίμα είναι το πιο αντιληπτό πράγμα στον κόσμο όταν όλα καταστραφούν όταν μια ομίχλη συντέλειας του κόσμου σκεπάσει τη γη θα μείνουν πάντα τα βουτηγμένα στο αίμα ρούχα
των ηρώων.

Β-Μ. Κoltés - Roberto Zucco
ά
β
ρ
ι
ο

1.10.06



θα το είχα ήδη γράψει. κάθισα μπροστά στον υπολογιστή, πιωμένος γύρω στις 4 το πρωί. όμως αποφάσισα πως έπρεπε να γίνουν όλα χτες πριν τα γράψω. να έχω ξεχάσει κάποιες λεπτομέρειες, να έχει σβήσει η μεθυσμένη τραγικότητα, να έχω αποστασιοποιηθεί και να μπορώ να γράψω:

ΧΤΕΣ...

όμως σήμερα αποφάσισα να μην ξεκινήσω με τη λέξη αυτή. γιατί δεν ήταν μόνο χτες.

σου θυμίζω - ή σου συστήνω - το πρώτο-πρώτο μου ποστ: εθνικής αμύνης ή αντιστάσεως

για εκείνον γραμμένο...για κάτι που συνέβη κάπου στα μισά...
για μια ιστορία τότε ήδη παλιά. αλλά το έχουμε ξαναπεί. τίποτα δεν υπάρχει μέχρι να υπάρξει στη μνήμη, οπότε υποθέτω πως είναι ένα λογικό συμπέρασμα το ότι όλα υπάρχουν μέχρι να ξεχαστούν.

κι ας μην τον έβλεπα. κι ας είχαν περάσει σχεδόν 5 χρόνια. και τώρα πια σχεδόν 7. κι αναρωτιόμουν κάθε μέρα πώς γίνεται να μην τον έχω συναντήσει τυχαία, δυο χρόνια τώρα πόσο μεγάλη είναι τελικά αυτή η πόλη; και τον είδα χτες. κι ήταν ίδιος με τότε. εγώ σίγουρα έχω αλλάξει πολύ κι ακόμη κι αν με έβλεπε, ακόμη κι αν με είδε μπορεί να μη με αναγνώρισε. Από τα 15 στα 22 δεν είναι όπως από τα 23 στα 30...νομίζω - τουλάχιστον εμφανισιακά. Εκτός κι αν η μνήμη μου, μόλις τον αναγνώρισα του φόρεσε τη δική της μάσκα και μονάχα εγώ τον είδα όπως τον έβλεπα τότε. Και πιθανόν από τη δική του εγώ να έχω σβήσει από καιρό.

Όμως, Α, δε φοράμε αμάνικο φανελάκι ξημερώματα Οκτώβρη...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ